Autoverhuur in Amerika. Beste mensen, wat een heerlijk onderwerp!! Als je Amerika niet gewend bent is dat wat, zo'n eerste keer huren daar. Om de volle impact van deze ervaring te kunnen waarderen, raad ik iedereen die naar Los Angeles op vakantie gaat het volgende aan. Mocht je in Nederland nog nooit een auto gehuurd hebben, doe het dan voor je op vakantie gaat. Uiteraard heb je helemaal geen huurauto nodig, maar daar gaat het niet om. Lever hem gewoon direct weer in en zeg dat je over een paar dagen op vakantie gaat naar Amerika en dat je het verschil wilt weten. Die gasten zullen de zeik in hebben, want die weten natuurlijk waar het over gaat. Mocht je dat zonde van je geld vinden, dan volgt hier een kleine beschrijving van een gemiddeld, in het centrum van een van onze steden gevestigd verhuurbedrijf - op Schiphol is het tegenwoordig gelukkig veramerikaniseerd.
Je gaat op weg naar je verhuurbedrijf om een auto te huren voor, zeg, een romantisch dagje uit met je geliefde. Nou, trek daar dan maar een ochtendje voor uit. Je komt binnen en hoopt dat de medewerker van het verhuurbedrijf deze keer wèl aardig is, want die gasten hebben collectief een sociale stoornis met een moeilijke naam. Ik ga meteen flink fout zitten zeuren maar is het iemand wel eens opgevallen dat als je bij zo'n verhuurbedrijf de enige klant bent je desondanks altijd met vertraging geholpen wordt? Die man kijkt wat in zijn computer, is een beetje aan het sleutelen aan een auto. Nou ja, zo maar een observatie. Als je aan de beurt bent ga je de mallemolen van het papierwerk in, waarbij je gek genoeg een heleboel dingen moet invullen die je op internet ook al hebt ingevuld of die totaal overbodig zijn. Het checken van je rijbewijs en paspoort, alsmede het verifiëren van je mastercard duurt lang, echt veel te lang. Dan neemt de medewerker je mee naar een paar auto's en kiest er een voor je uit. Jij wilt de sleutels al uit zijn handen pakken want je hebt genoeg gezien, maar dat kun je dus vergeten. Hij is de baas in dit naar benzinedampen en goedkoop kantoormeubilair ruikende koninkrijkje en hij doet graag even alle dingetjes volgens het boekje want wat stelt zijn baan anders eigenlijk nog voor, niet waar! Zo'n sfeertje. Maar goed, dan gaan wij onder zijn vakkundige leiding rond de auto wandelen om te kijken naar mogelijke schade. Hoezo doe ik dat niet zelf? Zij hebben toch al kunnen kijken toen de auto binnenkwam na de vorige rit? Niets daarvan. Veel te veel verzekeringsinmenging en een boekenkast vol hijgerige bepalingen zetten een volledig onnodig web van wantrouwen op tussen de huurder en het verhuurbedrijf. Althans, dat is mijn inschatting. Als je uiteindelijk na al dat gedoe je sleutels en de auto krijgt, plus een soort norse goedkeuring, ben je veel zweet verder, helemaal niets wijzer en moet je met hernieuwde energie in de stemming komen voor dat leuke dagje uit.
Nee, dan Amerika! Daar heeft de 'carrental-crew' in die zelfde tijd al tien klanten geholpen - en in de spits dubbel - onder soortgelijke verzekeringsvoorwaarden als in Nederland en soms nog beter, ik spreek uit eigen ervaring. En onze toerist? Wel, die heeft hetzelfde 'parcours' als onze Nederlandse huurder - naar binnen lopen en naar buiten rijden - in zeggen en schrijven tien minuten gefikst en als hij vaste klant is nog minder! Tien minuten tops, beste mensen!
Toen ik mijn eerste keer met het busje aankwam bij Alamo Carrental, nog bezweet van mijn onderonsje met de politie, zette ik mij schrap voor een uur of langer onderhandelen met een politierapport, in een apart kantoortje allerlei formulieren in vullen en ga zo maar door. Ik kende de clichés maar al te goed; Amerikanen zijn gek op formulieren en al helemaal spastisch als het om 'insurance' gaat; na één bericht van een malloot die McDonalds naaide vanwege te sterke koffie op haar hand wisten wij het wel in Nederland; 'Die Amerikanen zijn gek'.
Ik liep dus moedeloos het gebouw in; 'Als ik die auto überhaupt al meekrijg..' Maar ik liep geen nors mannetje tegemoet, maar een zee aan balie's! En ik kon meteen doorlopen. De dame achter de balie keek mij aan, toverde een heerlijke glimlach op haar gezicht en produceerde deze beroemde en verguisde zin:
'Hi, how are you today?'
Deze ene zin is de reden dat hele volksstammen Europeanen die nog nooit een voet in Amerika hebben gezet en het land alleen maar kennen van infantiele media hun opgelopen vooroordeel bevestigd denken te zien; Amerikanen zijn fake. Ze vergeten echter volledig dat bij ons bijvoorbeeld 'Goedemorgen' niet betekent dat je oprecht hoopt dat de winkelier een positief begin van de dag heeft - het zal je meestal een rotzorg zijn. Ben jij dan 'fake'? Natuurlijk niet. Het is gewoon cultuur, ook in Amerika.
De dame van het verhuurbedrijf keek mij vriendelijk aan en ik stamelde een antwoord:
'Good. thank you. Do you need my driving license? I just arrived but i was delayed, due to...'
'Reservation, passport, card please'.
Ik knipperde met mijn ogen en viel even stil. De dame wachtte glimlachend tot ik er weer bij was.
'Passport? Well, you see, it's my first time in the States as a tourist and my passport is stolen, so..'
'You got a police report, hunny'. De moederlijke insteek werd ingezet, maar dat had ik nog niet door. Ik vervolgde mijn ingestudeerde zin:
'.. s-so, since i work for an airline, i have this ID. I work for Royal Dutch Airlines. KLM...??' Zo, even genieten van het effect. Blij dat ik dat ID nog heb. Dat zal het gesprek wel de goede richting uithelpen nu ze weet dat ik flight-crew ben. Bovendien zijn Amerikanen gek op Europa en zeker op Nederl...
'Hunny, you got a police report?' herhaalde de dame wat dwingender, maar met diezelfde glimlach.
Ehh.. yes. i received it on..'
Ze onderbrak me terwijl ze iets naar voren boog. Haar stem was zacht en opmerkelijk rustgevend.
'Can i see it, please?' Wat onhandig gaf ik haar het dokument. Big mama pakte het op, viel terug in haar stoel en begon, terug in haar professionele modus, als een bezetene te typen.
'Card please', zei ze terwijl ze doortypte.
"It's not a master- or visacard, mam. My mastercard has been stolen too'.
Ze keek kort op - ik meende een zweem van medeleven te zien - ze zag mijn betaalkaart en typte in het zelfde tempo door.
"Oke, forget that, hunny'. Ze stopte met typen, printte iets uit, legde het voor mij neer en zette op diverse punten kruisjes:
'Paraph here, here and here. Signature there'. Nadat ze geduldig had gewacht tot ik ook deze hagelschot aan woorden had verwerkt, geanalyseerd èn begrepen wees ze behulpzaam naar de pen in mijn hand, krabbelde ik wat gekrabbeld moest worden, stopte zij mij het contract toe, glimlachte nog een keer moederlijk mijn richting uit en riep over mij heen:
'Next please!'
Ik kon het niet geloven, maar ik nam voorzichtig aan dat dit de cue voor het einde van onze transactie was en dat ik dus zo maar mijn auto kon gaan ophalen. Ik bleef nog even lullig staan, maar er kwam al een andere klant aanlopen.
Ik was verdoofd door wat ik net had meegemaakt. Het was 1999 en mijn eigen land was nog net even een stukje minder veramerikaniseerd dan nu. Dit was ongewoon. Ik verwachtte elk moment dat ik terug geroepen zou worden door een volgende medewerker maar ik hoorde niets. Ik had in iets meer dan vijf minuten, met slechts een politierapport, een auto geregeld voor vier weken! Bij latere bezoeken zonder politierapporten, liep ik gemiddeld in drie minuten naar buiten en dit is geen overdrijving. Tegenwoordig wordt ook je paspoort niet meer gevraagd en ik heb zo maar een vermoeden dat je in de toekomst via internet zo veel regelt dat je bij aankomst gewoon meteen in je auto wegrijdt... of vliegt (dit is geen grapje).
Ik liep naar buiten en dacht dat ik het had gehad. Maar mijn lesje in Amerikaans pragmatisme was pas net begonnen. Ik kwam op een enorme parkeerplaats met een zee aan auto's, waartussen een soort straatborden stonden met woorden die ik herkende van internet; 'Economy', 'Comfortable', 'mid-range'. Ah, dus daarom heb ik een 'Comfortable' gehuurd. Niet omdat die, zoals ik dacht, 'comfortabel' zou zijn, maar omdat dat een classificatie is. 'Economy' betekent klein (nou ja, op zijn Amerikaans dan), 'Comfortable' is vier-deurs, 'Mid-range' is eigenlijk een familie-auto, etc.. Tip; huur Economy voor een kort bezoek en Comfortable voor een vakantie en je hebt ruimte zat, geloof me (met kids ga je natuurlijk naar een camper)
In de Comfortable 'straat' stonden een stuk of vijftien auto's maar ik kon op mijn papieren geen nummerbord vinden en besefte tegelijkertijd dat de dame achter de balie vergeten was mij autosleutels mee te geven. Ik wilde teruglopen toen een jonge jongen in een overall mij aansprak en zich deze Babylonische spraakverwarring ontspon.
'Sir, do you need any help?' zei hij vriendelijk.
'There is no plate number on this paper'.
Hij keek naar het mapje van mijn contract.
'You dont need that, sir'
"But how do i find my car?'
'Comfortable is over there.'
'I know'
De jongen keek mij bereidwillig aan.
'There is information missing on this paper', vervolgde ik, 'and your colleague also forgot to give me keys'.
'Keys are inside, sir. Can i see your contract?'
Ik gaf hem mijn contract.
'Which car is mine?' probeerde ik nog een keer.
'Any, sir'.
??
Oke, dit was weer zo'n moment. Mijn lijf anticipeerde meteen - die liep gewoon naar vijftien auto's waar ik uit kon kiezen - maar in mijn hoofd, waar in de afgelopen uren aanname na aanname was verdampt was het een organisatorische soepzooi van aanpassingen.
Ik mocht mijn eigen auto uitkiezen?! Oké.. tja, waarom ook eigenlijk niet? Veel handiger. Ik liep naar eentje toe. Hij was niet op slot en de sleutels hingen in het contact. Wouw. Ik liep het hele rijtje strakke automaten af en voelde me net een klein jongetje. Heerlijk! Het liefst ging ik in allemaal heel even zitten en dan een rondje rijden. Uiteindelijk koos ik een auto uit.
Ik gooide mijn spullen achterin, ging voorin zitten en deed de deur dicht. Ik leunde achteruit tegen de heerlijke stoelleuning. Voor het eerst sinds ik in het vliegtuig ontdekte dat ik bestolen was had ik een rustmoment. En we waren al uren verder. De zon begon al laag te staan. Ik voelde een lawine van vermoeidheid achter mijn ogen, maar ik wist dat ik daar nog niet aan kon toegeven. De dag was nog niet voorbij. Ik keek om mij heen en zag het dashboard van mijn automaat. Het belangrijkste verschil dat mij opviel was natuurlijk de versnellingsbak. Ook met een beneveld hoofd was het niet zo moeilijk te begrijpen waar D, N, P en R voor stonden dus dat was een makkie. Ik zuchtte diep. Door de zee van aanpassingen van de afgelopen uren en daarmee al die verdampte aannames was mijn aanpassingen-sensor wat beslagen geraakt en ik hoopte dat in de komende minuten het mij gegund was niet weer een aanpassing te moeten doen. Had ik maar niet gehoopt.
Na wat oefenen met de versnelling en een testrondje, reed naar de uitgang en remde af bij de slagbomen. In het hokje ernaast zat een vrouw. Daar ontspon zich een tweede Babylonische spraakverwarring. Dit keer niet door onwetendheid, maar omdat ik niet meer helder kon denken.
'Good afternoon.'
'Hi buddy, license, contract please', zei de dame in het slagbomenhokje.
O ja, we gaan weer minimalistisch doen. Hopla, ik toverde het contract en het politierapport bedreven te voorschijn en gaf de dame een klinkende glimlach. Ik begon dit leuk te vinden, maar het was het plezier van een dronkaard, die niet doorheeft dat hij dronken is.
'My licence is stolen, this is a police report. Your coll..'
'Any scratches?'
Waarom bleef ik toch dingen uitleggen? Dat hoeft hier helemaal niet. En wat bedoelde ze nou met 'scratches'? Weer iets nieuws..
'Any scratches, sir?' herhaalde ze.
' I don't know what you mean'.
De gezette dame van het slagbomenhokje kwam zuchtend en steunend haar hokje uit, liep rustig om mijn auto heen, krabbelde wat runetekens op een plattegrondje waar een schets van mijn auto op stond en overhandigde het aan mij, waarbij ze mij onverwacht, over haar halve brilletje heen, een heerlijke kokette glimlach toewierp. Waar kwam dat nou weer vandaan? Ik leerde in dit land echt per nanoseconde. Nors is dus niet onsympathiek. Oké.
Toen opende ze de slagbomen.
Ik startte de auto weer, wilde wegrijden, maar zag voor mij een reeks dikke metalen haaientanden uit de grond komen. Ik stopte abrupt. Die haaientanden zouden mijn banden in luttele seconde aan gort helpen. Ik keek hulpbehoevend naar de dame in het hokje, maar die had niets in de gaten.
'Lady! Lady, can you help me? You forgot to ehh...?'
De dame keek op, zag de situatie en wuifde dat ik kon doorrijden.
Verdomme, ze zag niet wat er aan de hand was.
'Lady, I can't drive, You have to.. - hoe zeg je dat in het engels? - ..help me!'
'Drive. Just drive' riep ze me toe.
'Yeah but.. the metal strips!'
'Drive!! D.r.i.v.e.. like in: "movin'-the-car", buddy', kwam het er nu sloom hip-hop-ish uit.
Ik blokkeerde. Ik blokkeerde totaal.
Jetlag, spanning, chaos, nieuwigheid.. ze schreeuwden om voorrang in mijn lijf. Achter mij stonden drie wagens geduldig te wachten. De dame moet iets gezien hebben van mijn maagdelijke paniek, liep, terwijl ze naar de wachtende auto's achter mij keek, naar mijn raampje en zei zachtjes maar haarzuiver:
'Drive.. the car.. now'.
Oké, dat had ik even nodig. Ik drukte het gaspedaal in, sloot mijn ogen en ja, zij had het gezegd, dus het was haar verantwoordelijkheid. Ik reed uiteraard keurig over de metalen haken heen, die uiteraard netjes meebewogen met mijn banden, omdat - zoals ik makkelijk had kunnen zien als ik die nacht geslapen had - hun richting van mij af en niet naar mij toe stond. Ik haalde opgelucht adem, sloeg af naar rechts en reed ineens..
in Amerika.
No comments:
Post a Comment