Appie

We hebben in Nederland een supermarkt-keten die zo hip is, dat je een app nodig hebt om er je weg te vinden. Uitgerekend deze keten gaat binnenkort zijn producten in dozen aanbieden. Ik moest lachen toen ik het hoorde. U ook? Maar het vestigt ook weer even de aandacht op deze nep-traiteur, die wat mij betreft het klinkende bewijs is dat we vooralsnog niet echt in een economische crisis zitten. Ik zou eerder zeggen een geestelijke.  Ik zal het even uitleggen.

Wij Nederlanders bevinden ons dus in een ‘economisch moeilijke tijd’. Dat komt omdat we jaren lang aan het snoepen waren zonder te betalen. Nu zijn er traantjes, gestress, kritische euro-vraagjes en vinden wij dat we dat we dit ‘Een Crisis’ mogen noemen. Ik persoonlijk zou eerder zeggen ‘Peuterfase’: niet langer kan alles in het mondje gestopt worden en soms zijn papa’s centjes op. Maar goed, 'daar-ging-het-niet-over-maar-ik-kan-het-toch-niet-laten’. In die magere, barre tijd is er één winkel, uit wiens luxe-voederbakken nog steeds volop gevroten wordt.

In de jaren des overvloeds werd de Appie beroemd door het verkopen van slecht geproduceerde overdaad voor een te hoog bedrag. Zij doet dat nog steeds. Maar indertijd was dat slim. Het hoge bedrag gaf ons status en daardoor gingen we er vaker heen. En de overdaad? Die werd gecreëerd door het aanbieden van doodgewone groentes, vleeswaren en fruit in rand-debiele verpakkingen (paprika in een plastic condoom), lachwekkende verwerkingen (in partjes gesneden fruit of cruesli op yogurt in een plastic bak) en absurde off-springs ((‘ik ga even naar de appie schat. Is de authentiek gerijpte chorizo met Spaanse limoen-essence al op?) Waar de rijken zo hun eigen overdrive hadden, kreeg de Nederlandse Middenklasse ook een middel om onze post-Calvinistische fase door te maken; veel, ongelimiteerd en zonder zonde.

Er was op zeker moment even sprake van aanbod-verveling, maar de Appie donderde gewoon wat water bij de soep, flikkerde er een zak in plaats van een blik omheen, noemde het  ‘execellent’ of ‘ecologisch’ en hopla, twee vliegen in een klap: wij weer lekker door kopen en de Appie statusverhoging (wat moeten die gasten in een deuk hebben gelegen!)

Let wel: we wisten dat we dezelfde gribus vraten, maar het ging om de illusie, nietwaar?

Toen ging het mis, we kregen dus die – ach mensen toch! – ve-re-se-lij-ke crisis. Maar terwijl we thuis schijnheilig de kachel standje lager deden, de Grieken beschuldigden en de Polen vanuit onze net spotgoedkoop verbouwde keuken naar de hel wensten (stiekem Grote Geert Gelijk Geven), liepen we ondertussen, zonder blikken of blozen, nog steeds naar die luxe-toko, met zijn uitpuilende voederbakken.

Hoe kan dat mensen? Het antwoord is heel simpel: er was en er is niets ergs aan de hand. Oja, er is Verandering. En wellicht heftige. Maar dat is nog geen 'crisis'. Zeker, we moeten onze tweede auto en derde vakantie de deur uit doen – kut-Polen (i know, geen correlatie, maar ik schreeuw gewoon wat) - we schaffen geen ‘Mega-‘ maar slechts een ‘Vreselijke Grote’ plasma TV aan en kopen niet voor 800 maar voor - houd je even vast -  780 miljoen aan sinterklaas- en kerst-shit (check ‘t als je me niet gelooft). Oja... en de cavia krijgt dit jaar geen ipod. 
Zeker, schrikbarende tekenen van verval. Maar we lopen dus gewoon nog steeds in grote massa’s elke dag met al die grondsstof-arme pleuristroep de Appie uit, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En waar kopen we dat dan allemaal van?

Zekers, van welvaart.

Een voederbak die leeg is, dat is een crisis.