Madeleine

Op een avond zat ik in een taxi in Manila, toen drie vrouwen mij bezochten. Die avond was zwanger van een onduidelijk gevoel. Het maakte mij rustig en opgewonden tegelijk. Mijn taxi stond – zoals altijd in Manila – in een file. Ik kwam van mijn vriendin en was op weg naar mijn vaste hotelletje in Intramuros. Lichtjes, ver op het water van de baai, twinkelden diffuus mijn kleine, half-verlichte cabine binnen. Ik dacht aan mijn lief en mijn lijf werd warm.

De taxi-chauffeur, een vriendelijke man van achter in de vijftig,  zat met zijn armen over het stuur en tuurde naar buiten. We zaten allebei in onze eigen gedachten, tot hij als eerste de stilte doorbrak.

‘Bent u hier voor zaken of vakantie?’

Meestal is deze zin niet bedoeld als interesse, maar om de klant tot een dubieuze deal te verleiden; hetzij op het gebied van vrouwen, dan wel overnachting. Maar de man had zo'n rustige en open uitstraling dat ik, tegen mijn gewoonte in, besloot eerlijk te antwoorden.

‘Ik ben hier voor mijn vriendin. Zij is Filipina en woont in Caloocan’

De man draaide zich naar mij om en keek me aandachtig aan. Mijn achterdocht zocht in zijn ogen de bekende ironie, maar vond die niet.

‘U komt voor de liefde? Dat is mooi’

Hij legde zijn armen weer over het stuur. Samen waren we even stil. Toen vervolgde hij:

‘Komt u hier vaak?’ 

Ik antwoordde dat dat zo was, ondanks een snel aflopende spaarrekening. Ik gaf hem een knipoog. Hij antwoordde niet direct.

‘Uw vriendin moet een bijzondere vrouw zijn’.

Ik was niet bestand tegen de kracht van zijn blik en het ongebruikelijke respect, dat ik als westerling met een Filipijnse vriendin kreeg. De man pakte mij in, in no time, daar, in die kleine cabine, ergens in nachtelijk Manila. Om de spanning te doorbreken stelde ik een wedervraag.

‘Heeft u vrouw en kinderen?’

‘Zeker. Twee stuks.

‘En hoe heten ze’

Hij noemde twee Amerikaanse namen, waarvan de eerste Madeleine was. Ik vond dat een nogal ongewone naam voor een Filipina en dat zei ik. Hij keek mij met pretoogjes aan.

‘Weet u hoe mijn dochter aan die nam komt?’

Ik zei niets maar ging verzitten. Ik verwachte een mooi verhaal. En dat kwam.

'Ik heb ooit in Saoedi-Arabie gewerkt en was de persoonlijke chauffeurs van Madeleine Albright, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken onder Clinton. Zij mocht mij erg graag. En ik haar. We hadden veel gesprekken over allerlei onderwerpen, maar zij vroeg mij ook vaak naar mijn vrouw, die in Manila woonde en met wie ik net getrouwd was. Ik vond het bijzonder dat zij naar mijn leven vroeg. 

Toen mocht ik op vakantie naar huis. Nou ja, je begrijpt wel, toen ik weer in Saoedie-Arabie was, bleek mijn vrouw zwanger. Ik vond dat ik niet langer kon blijven, nam ontslag, keerde terug naar Manila en werd taxichauffeur. En mijn dochter werd geboren; Madeleine, genoemd naar mijn bijzondere vriendin'.

Ik hing aan zijn lippen. De man sprak niet over zijn vrouw, maar over een geliefde. Hij toonde aan de buitenkant niet veel emotie, maar zijn stem was ongewoon zacht en behoedzaam als hij over haar sprak. De file schoot gelukkig niet op.

 Toen ging onverwacht zijn telefoon. Ik kon horen dat het zijn vrouw moest zijn. Hij antwoordde – omdat het over mij ging, denk ik – in het Engels.

‘Ik zit op Roxas Boulevard -- Ja, leuk! Een Nederlander -- Mmm...we praten wat.. over de liefde'.  

Hij keek om en gaf mij een knipoog. Zijn serieuze houding was veranderd als sneeuw voor de zon en met een lichte blos en zenuwachtig bewegende vingers op het stuur vervolgde hij het gesprek. Toen moet zijn vrouw iets kokets gezegd hebben, want beiden lachten verlegen. En terwijl ik dacht aan het geheim van twee mensen die het na zoveel jaren huwelijk nog echt leuk hebben zei hij de woorden die mij tot op de dag van vandaag raken:

‘But darling, don’t worry. Somehow you always appear in my conversations’.

Ik schoot vol. Waarschijnlijk omdat ik mijzelf herkende in die zin. Maar ook omdat drie bijzondere vrouwen mij op dat moment raakten, daar in die kleine cabine. Zij brachten mij in herinnering dat iedereen op deze wereld met elkaar verbonden is en dat samenzijn met diegenen van wie je houdt het hoogste goed is.

We hadden nog een aantal mooie gesprekken over de liefde. Maar ik ben ze allemaal vergeten. Het was al laat, de man sprak mooi, zijn taxi was gezellig en mijn lief dichtbij.

Wilders ware gezicht..

Het Nederlandse volk betaalt een gruwelijke prijs voor het gebrek aan patriottisme van een generatie politiek-correcte politici. Net toen ze hadden moeten opkomen voor ons volk, vielen ze voor platvloers weg-met-ons-idealisme. De sluizen gingen open voor honderdduizenden Joden, hier naar toe gelokt met banen, uitkeringen, Het Jodendom hoort niet bij Nederland. Dat zal een eeuwige bron van onrust vormen. Het werd honderd jaar geleden al gezegd: “De Joden mogen wel andere volken overheerschen, zelfs is dit hun privilege en roeping, maar zelve mogen ze niet aan vreemd gezag onderworpen zijn”.

Het Jodendom is geen godsdienst, maar een totalitaire politieke ideologie met hier en daar een religieus tintje. Onze vrijheden en onze geschiedenis verplichten ons die ideologie te bestrijden, zoals we dat met alle totalitaire ideologieën moeten doen.

De massa-immigratie is intens schadelijk voor Nederland. Buiten de problemen met de Joden die we nu geïmporteerd hebben, zien we een oververtegenwoordiging van niet-westerse allochtonen en zigeuners op het gebied van uitkeringsafhankelijkheid, vrouwendiscriminatie, criminaliteit, overlast, schooluitval en eerwraak.

Joden, niet-westerse allochtonen en zigeuners kosten Nederland 7,2 miljard euro per jaar. Daarom moeten we stoppen met de immigratie van mensen van Joodse afkomst. Remigratie is een schone zaak. Dus gooien we criminelen met een niet-Nederlandse nationaliteit er meteen uit en nemen we afscheid van vreemdelingen die geen baan hebben: ‘werken of wegwezen’. Elke vier of vijf jaar een generaal pardon is natuurlijk waanzin. Mensen weigeren na een afwijzing te vertrekken, vervolgens organiseert de staatstelevisie acties om deze weigeraars als zielig te portretteren, gesteund door linkse gesubsidieerde actiegroepen. Gevolg is dan steeds het zoveelste miljardenverslindende generaal pardon. Wij willen een wet die dat onmogelijk maakt. Een wet tegen het generaal pardon.

(geschrokken? goed zo! nou moet je voor de lol even alle keren dat er 'Jood' staat vervangen voor 'Islamiet' en even  googlen op hun - sorry: 'zijn' - verkiezingsprogramma onder 'immigratiebeleid')