Ook ik zoefde eens de eerste keer de 405 op, maar mijn eerste keer was anders. Ik reed niet rond met een rijbewijs maar met een politierapport.
Wat was er gebeurd?
In 1999 werkte ik net twee jaar als steward bij KLM en was overweldigd; ik ontdekte de planeet, andere culturen en ik denk ook voor een groot gedeelte mijzelf. Alles was daarna anders. Maar de belangrijkste ontmoeting echter werd ook meteen mijn grootste liefde. Ik had Amerika ooit één keer eerder bezocht, slechts twee dagen. De herinnering daaraan was, toen, in 1999, diep in mijn onbewuste weggezakt. Verder kende ik het land niet en interesseerde mij er ook niet voor. Ik was gematigd links, erg spiritueel en in mijn idee was Amerika een oppervlakkig, materialistisch land zonder cultuur. de cliché optima forma.
Waar precies de ontsteking heeft plaats gevonden weet ik niet meer, maar na een half jaar vliegen voor KLM ben ik opeens als een gek dienstreizen naar Amerika aan het aanvragen in mijn rooster. Blijkbaar was er iets gebeurt dat mij triggerde en ik herinner mij alleen vaag een moment waarop ik een soort 'duwen' voelde in mijn systeem en deuren die zich openden naar een plek waar ik thuis kwam. Als een bezetene - en dat is oprecht niet overdreven - vloog ik naar elke stad in Amerika waar KLM maar kwam en struinde daar de straten af. Met name in de hele vroege ochtend was ik niet te houden. Ik stond niet zelden al om vier of vijf uur al naast mijn bed; jetleg, maar toch. En dat meer dan tien jaar. Vrienden en familie waren geloof ik verbaasd. Amerika? Ik stond met mijn bek vol tanden en kon het niet uitleggen, ook niet aan mijzelf. Maar het gebeurde.
Na twee jaar was het tijd voor het onvermijdelijke: een vakantie. Ik moest en zou het land verkennen en mij er in onderdompelen. Ik koos West-Amerika uit. Ik had voor het eerst een auto gehuurd, op internet en daarna me stuk gezocht naar een goedkope plek om te overnachten, want ik wilde eerst een dag 'bijkomen' in Los Angeles. Maar hoe doe je dat, een goedkope slaapplek vinden in een metropool die je niet kent en zonder internetsites? Een jeugdherberg dan maar. Ik had er eentje gevonden die op mijn kaart vlak bij de luchthaven was. Op mijn kaart ja. Dom dom dom..... dit was Los Angeles en niet de Randstad. Slechts een jaar later zou ik al leren dat je zonder reservering binnen tien minuten een motel vind zo ongeveer om de hoek van de landingsbaan, waar je letterlijk in twee minuten incheckt, je auto parkeert en aan de overkant je eten scoort. Nu zou ik twee uur in een file staan om in een God vergeten oord in Fullington de hele nacht uit mijn slaap gehouden te worden door een varken.
Het was gewoon mijn eerste keer. ik wist niet beter. Ik had duizend dollar cash bij elkaar gescharreld, flink wat travelcheques en daar ging ik, op naar Schiphol.
Het kan zijn dat er iets fout ging in het vliegtuig, maar jaren later denk ik dat het op Schiphol al is gebeurd. Ik liep op de dag van vertrek door de douane. Nou liep ik al twee jaar elke week een paar keer door de douane, maar wel in een uniform van KLM. Vandaag was ik echter in burger en wat ik mij niet realiseerde, was dat dàt voor sommige passagiers op Schiphol nou net een belangrijk verschil is. En ik had dat eigenlijk ook wel kunnen weten, maar de routine was te groot en daarmee de consequentie ook.
Ik werd beroofd.
Resultaat: paspoort weg, duizend dollar cash weg, travelcheques foetsie, rijbewijs, tickets, huissleutels... allemaal weg. Alles. Nou ja, ik had door een stom toeval alleen nog mijn KLM ID en mijn betaalpas en dat ID zou nog een belangrijke rol gaan spelen. Wat deed ik? Terug lopen? Politie roepen? Ja, kon dat maar. Toen ik mijn verdwenen paspoort ontdekte, het zweet à la minuut op mijn voorhoofd parelde en ik bijna ging janken van boosheid op mijzelf, was ik in het vliegtuig en naderden we Los Angeles! Ik kon de Pacific Ocean al zien liggen. Over een half uur kwam ik met alleen een KLM-ID op zak aan in die grote onbekende metropool..
De man van de douane, een kleine Mexicaan met te veel gel in zijn haar, keek mij aan alsof ik een parasiet was. Hij bevestigde de cliché die er omtrent de botheid van de Amerikaanse douane heerst. Later zou mijn vertrouwen in deze achter glas existerende broederschap weer herstellen, maar vandaag had ik een beul. Zoals zo veel mensen met een minderwaardigheidscomplex in een leidinggevende functie reageerde hij op geen enkele van mijn door vermoeidheid onduidelijk gestotterde verklaringen en liet mij, wat hem betreft, voor dood achter in een stoel, waar ik tussen een zee van andere wachtende mensen een uur lang, zo gespannen als een veer, wachtte op mijn onvermijdelijke uitzetting. Maar het kleine, saaie, met lelijk plastic meubilair opgevulde kantoortje voor 'speciale gevallen' - dat er nu nog steeds is en mij elke keer een gevoel van sentiment geeft - herbergde ook een engel. Toen ik eindelijk aan de beurt was lokte een dikke Indiase moeke mij met zachte stem naar zich toe, stelde wat vragen, vulde wat formulieren voor mij in en stuurde mij met een duidelijk taakomschrijving het land in; zo snel mogelijk een politie bellen voor een politierapport.
Nou was het in Nederland midden in de nacht en ik maakte mij zorgen om mijn huissleutels die ook waren gestolen. Toen ik door de douane kwam was mijn eerste zorg dus niet een politie bellen, maar mijn ouders. Die stakkers lagen natuurlijk lekker te slapen en hadden opeens een opgewonden zoon aan de lijn. Met enige urgentie in mijn stem, maar net niet te veel om ze ongerust te maken, legde ik ze uit wat er gebeurd was. Iemand moest mijn huis bewaken! Mijn ouders woonden vlak bij mijn toenmalige woning en hoe dat nou geregeld is herinner ik me eigenlijk niet meer, maar ik werd gerustgesteld: 'Lieverd, bel nou maar de politie, hier komt alles goed'. De politie dus. Een wederom norse man vroeg mij uiteraard meteen de meest logische vraag die je op LAX kunt stellen en die ik helemaal niet had voorbereid:
'Departures? Sure, But what terminal and where at that terminal?'
Ehh.. Shit, hoe zit deze luchthaven in elkaar? Wat is hun manier van indelen? Welke terminal? En hoe houd ik die man aan de lijn, terwijl ik buiten ga kijken? Ik stond naast een deur die alleen van buiten automatisch open ging, wachtte tot iemand binnenkwam, liet de norse politie 'los', gooide mijn lijf zover naar rechts dat ik ergens buiten een bord kon zien, veerde terug en nam de telefoon weer aan mijn oor.
'Terminal 2, sir. Im blond, with a green-blue backpack'.
Tien minuten later stapte op mij af, in een strak uniform, met ontzettend veel bewijs van machtsvertoon om de riem - en heel veel bewijs van een verkeerd dieet binnen de riem - een reusachtige neger, die mij, hoe kon het ook anders vandaag, eveneens nors aankeek. Met een lage stem en zonder mij aan te kijken nam hij mijn gegevens op.
Even over die norsheid. Bij latere bezoeken aan Amerika heb ik geleerd dat de norsheid bij de Amerikaanse overheid en serviceverlening geen echte norsheid is. Wat het wel is weet ik ook niet, maar bij de eerste de beste uiting van respect, smelt de Amerikaan meestal als sneeuw voor de zon en helpt je alle kanten uit die je maar vraagt. Maar dat wist ik toen nog niet en was ook veel te moe om überhaupt allerlei relativerende gedachtes te ontwikkelen.
Dertig minuten later had ik een politierapport.
Toen moest ik uitvinden hoe ik bij mijn verhuurbedrijf kwam. Ik leerde snel op deze gedenkwaardige dag. In de tien minuten die volgden kreeg ik het hele riedeltje van 'arriveren op LAX' op mijn bord; waar ik heen moest, wat het principe van de busjes was, welke kleur bij welke functie paste - paars voor autoverhuurbedrijven - en dat de pick-up voor mijn verhuurbedrijf tijdelijk door een ander verhuurbedrijf was overgenomen - wat mij in al die ellende nog eens vijftien minuten extra onnodig wachten opleverde, omdat ik naar verkeerde busjes uitkeek. Nou ja, en dat terwijl iemand in Nederland met mijn paspoort aan het surfen was, mijn ouders in nachtelijk Leiden naar mijn huis liepen en ik geen flauw idee had of ik überhaupt wel een auto meekreeg en waar ik eventueel hier kon overnachten als dat niet het geval zou blijken te zijn.
Ik ontdekte, daar op LAX, een kant van mijzelf die ik nog niet kende; stressbestendigheid. Ik loste probleem na probleem op, met meer helderheid dan ik toen van mijzelf gewend was. Maar, waar stressbestendigheid sterker wordt bij een toename van problemen, daar breekt het plotseling uitblijven van welk probleem dan ook deze stressbestendigheid genadeloos af.
Nou, en dan moet je dus nèt een Amerikaans autoverhuurbedrijf hebben..
No comments:
Post a Comment