'Huh, welke blog?'

Laatst was ik verontwaardigd over iets en schreef een blog. Ik wierp niet een nieuw licht op de betreffende zaak, maar verwoordde een al langer bestaand gevoel. Toevallig kwam mijn blog een grote groep lezers onder ogen die met het onderwerp direct te maken hadden en binnen no-time had ik meer dan zestienduizend hits te pakken en het aantal groeit nog steeds.

Er ontstond een hevige discussie op Facebook over mijn stukje, ik kreeg voornamelijk lof, in diverse mooie bewoordingen, maar ook één kritische en zeer opvallende reactie. Opvallend omdat hij, hoewel respectvol en soms zinnig, veel en veel te lang was. Op deze reactie kwam een aantal ‘ontstemden' af. De ontstemden, gedreven door het klaarblijkelijke breedsprakige verleden van de schrijver, lieten de inhoud van diens betoog links liggen en zetten vol in op de lengte ervan. Ook werd de persoon zelf niet ontzien. Hiermee nam de discussie een andere richting. Want er stond een tweede groep ‘ontstemden’ op die met iets meer venijn meldde dat zo’n op de persoon gerichte aanval niet ‘fijntjes’ was. Omdat de eerste groep het inhoudelijke argument verlaten had, had deze tweede groep een vrijbrief om zonder redelijke onderbouwing volledig los te gaan op de eerste groep en kwam daarmee terecht in het gebied van de spot. De zinnen verkortten, de inhoud werd pikanter, omschrijvingen van de gewraakte schrijver werden rap brutaler en ook de platte leus deed zijn intrede. Dit laatste was het signaal dat de beperking van het woord het gebruik van het visuele nodig maakte en het werd nu het wachten op die ene bolleboos die een cartoons zou plaatsen. Wel, die kwam. En er volgden meer. 

Dit was het moment dat een derde groep ‘ontstemden’ - waarvan het niet direct meer duidelijk was tot welk kamp zij behoorden - de kans schoon zag om in het vrije veld van totale onzinnigheid dat nu ontstaan was de cartoons te bestoken met een infantiliteit die zelfs de cartoons zelf oversteeg. Kortom, het werd lachen geblazen. 

Via verontwaardiging naar spot was de kolder bereikt. 

Ik stond erbij en keek ernaar terwijl dit oncontroleerbare beest van euforische venijn mij consumerend voorbij raasde en uiteindelijk door het wijze besluit van de schrijver om zijn lange verhaal te verwijderen een stille dood stierf. 

Het werd weer rustig en ik keek op. 

Had ik nou in de stilte die volgde voorzichtig willen terugkomen op mijn blog dan had iemand vanuit de verte vermoedelijk geroepen: ‘Huh, welke blog?’

KLM's luxe-poezen?

Ik ben steward bij de KLM en wil een lans breken voor mijn vliegende collega's en het bedrijf waar ik trots op ben.

De laatste tijd horen we dat het bedenkelijk gaat met de Europese luchtvaart en dus met KLM. In de verwarring en angst die hierdoor ontstaat zoeken mensen naar een boeman. Steeds vaker komt men uit bij het vliegend personeel van KLM. Ik dus. Wij zouden 'luxe-poezen' zijn die op tropische eilanden de schamele euro's van KLM zitten op te souperen en thuis te veel vrij krijgen. Exotische kiekjes van dit zelfde personeel op social media schijnen daarbij leidend in de meningsvorming te zijn.

Wel, laat mij je vertellen hoe het echte leven in de lucht eruit ziet.

Volgens het CBS staat ons beroep in de top vijf van fysiek en mentaal vermoeiendste beroepen in Nederland. Dat is geen nieuwtje voor mij want ik doe dit werk al 18 jaar. Als vrienden mij naar die vermoeidheid vragen is het lastig om dat uit te leggen. Die vermoeidheid is namelijk een ingewikkelde cocktail van jetlags, nachten overslaan, vele uren dienstverlening, op scherp staan qua veiligheid, maar ook het hele 'leven' op 10 kilometer hoogte, met in en uit geperste lijven, geluidsoverlast en straling. Daarbij komt dat, anders dan jullie, wij niet op vakantie zijn; een week van huis is voor ons een uitzondering (een week waarin we ook nog korte vliegopdrachten uitvoeren). Dus we doen dit trucje al snel vier, vijf keer per maand.

Jaar in, jaar uit.

KLM is wereldwijd koploper in het verschaffen van genoeg vrije dagen om deze constante fysieke en mentale druk het hoofd te bieden. Het vliegrooster dat hierdoor ontstaat levert een uitgeslapen crew op die daardoor - en dat is het belangrijkste -  strikt veilig kan handelen. Dat eerste merkt de klant (wij scoren al jaren hoog op service) en dat laatste ziet de klant vaak niet. Maar het is er altijd, ondanks de vermoeidheid.

Een KLM-steward(ess) is dus iemand die jou uitgeslapen en veilig vervoert, die eenmaal op bestemming doodop op de kamer aankomt, die na een onrustig slaappatroon (door tijdverschil), maar wel minstens 24 of 48 uur rust weer aan boord staat om tijdens een nachtvlucht wederom veiligheid en service te geven en die daarna een paar dagen nodig heeft om van deze tour de force te herstellen, want de volgende vlucht komt er al weer aan. 

Jaar in, jaar uit.

Lieve collega's, plaats vooral kiekjes van die 'tropische uitzonderingen'. En reizigers, gebruik je verstand als je de media volgt. Jullie kunnen bovenstaande rekensom ook zelf maken.

Bedankt, namens mijn duizenden collega's.