De Dood

Het valt me op dat mensen steeds makkelijker over de dood praten. Ik weet niet of dat een teken van de tijd is of dat ik gewoon ouder wordt, waardoor het onderwerp steeds vaker mijn leven in sijpelt. Vaak vind ik het prettiger om er over te praten met anderen dan er alleen over na te denken. In dat laatste geval voel ik me heel eenzaam. Terwijl ik in het gesprek met vrienden en familie juist extra verbondenheid voel. Door een gedeeld noodlot zal ik maar zeggen.

Maar we gaan dus allemaal dood. Vroeg of laat. De klok is voor mij zo na mijn veertigste onherroepelijk aangezet. En hij tikt. Het is net als met vakantie gaan toen ik jong was. Ik was al in de eerste dagen van de vakantie een beetje treurig, omdat het weer bijna over zou zijn. Later werd die onschuldige waarneming van de tijdelijkheid tot een scherp gevoel en daarom ben ik er tegenwoordig, als het om vakanties gaat, een meester in mijzelf voor de gek te houden. Dankzij mijn werk voor KLM, begint mijn vakantie bijna altijd op Schiphol. En je kunt mij geen groter plezier doen dan mij daar een paar uur eerder te droppen om er alleen maar te ‘zijn’. Want – en nu komt ie – mijn vakantie moet nog beginnen, terwijl ik toch ook al een beetje op weg ben! Voel je hem? Deze 'zelf-vernaggelarij' houdt ik overigens net zo lang vol, tot het besef van onderweg zijn naar het einde echt niet meer te vermijden is. En dat besef begint al zo'n beetje halverwege de eerste film, na de eerste maaltijd-service. 'Nou is het lekkerste moment voorbij', denk ik dan. 'Het einde is al in zicht'. En dan ga ik mijn vlucht zo indelen in mijn hoofd dat het einde weer verder weg lijkt. En dan ben ik nog niet eens op mijn vakantiebestemming aangekomen!

Als kind kreeg ik het een keer voor elkaar – na veel zeuren bij mijn ouders – dat we om twee uur 's nachts opstonden en al voor de vroege ochtend vertrokken. Op vakantie naar Luxemburg. Ik heb altijd van ochtenden gehouden, omdat dan de hele dag nog moet beginnen. Dus hoe eerder vertrekken, hoe meer ‘onderweg-plezier’ er die dag nog te beleven valt, nietwaar? Omdat we drie honden bij ons hadden wilde mijn moeder hen nog even in een parkje in de buurt uitlaten. In het pikkedonker, met een volgeladen Renault 4 parkeerden we daar en liepen het dauw-natte gras op. Ik zal het gevoel van gelukzaligheid nooit vergeten toen ik de warme auto instapte waar mijn zus half zat te pitten tussen lakens, kussens en snoepgoed. Die hele heerlijke vakantie – toen vond ik reizen al heerlijk – lag nog voor ons! Zo meteen vreemde geuren, hoge bergen en anders pratende mensen, maar nu nog gewoon het bekende parkje, de straat waar ik altijd kom. ik wilde zo ontzettend graag weg en door die 'vertraging' bij het parkje kon ik de hooggespannen verwachting lekker lang voelen! Ik hoefde me nog geen zorgen te maken dat dit een einde zou hebben, want… we waren nog niet eens begonnen. 

Mijn leven was nog niet eens begonnen.

De brede glimlach van die kleine jongen galmt uit het verleden mijn heden binnen als een tijd die nooit meer terugkomt. Want nu ben ik drieenveertig en zie ik aan de horizon De Dood. En die dood is niet als het einde van een onschuldige vakantie. Dit is geen leuke trigger van de mind. Ik kan niet zeggen, ‘Nou, we zijn nog niet begonnen hoor!’ Ik ben drieenveertig en we zijn wel degelijk begonnen. Sterker nog: ik ben halverwege mijn vakantie. Ik ga daarna niet naar huis om verder te leven. Nee, ik ga dood en verlies mijn familie, mijn vrienden en alle herinneringen die ik had. Ik ben geen opzienbarend persoon geweest, dus er staat niets over mij in de boeken. Ik mag hopen tegen die tijd kinderen te hebben, die verdriet hebben om mijn heengaan, maar die ik ook heb mogen inspireren tot authentieke levens. En ik mag hopen dat mijn geliefde Mahal er nog is. Evenals mijn lieve zus en vrienden. En that’s it.

 Dus tot die tijd deel ik zonder dat ik daar zelf invloed op heb mijn tijd in. Ik sluit nog even de ogen voor het feit dat er een moment komt dat ik lichamelijk achteruit ga. Het zal niet meer zo lang duren of geen werkgever wil mij meer hebben. Het zal niet meer zo lang duren of jonge vrouwen zullen mij niet meer zien staan. En het zal niet meer zo lang duren of er gaan opeens allemaal mensen die ik liefheb dood.

Maar wat ga ik nog met mijn leven doen? Ik deel de tijd tot die horizon in in secties, maar daar drijf ik die horizon helaas niet verder mee van me af. Ik ga gewoon dood, of ik nou wil of niet.

 Ik ben geen kleine Ingmar meer, die in vakanties kan denken. Ik raak nog niet in paniek, maar ik ben wel bang voor het moment dat dat gaat gebeuren. Ik hoop dat ik door de dood in de ogen te blijven zien, mijn geliefde en vrienden, aangescherpt door die medogenloze waarneming, nog meer zal kunnen waarderen en liefhebben en dat ik daardoor gelukkig ouder mag worden.

Boer Zoekt Vrouw

Iedereen heeft een mening over ‘Boer Zoekt Vrouw’. En hier komt ie nog maar weer eens een keer: het is het meest bespotte èn bekeken programma...

Dat is een joekel van een tegenstrijdigheid, niet?

Het geblaat op Facebook, DWDD en andere incontinente podia, gaat van joligheid (Jan Mulder) naar sarcasme (Sanne Wallis de Vries (die er trouwens net zo uit ziet als de vrouw die ze bespot; vond ik wel lachen)) tot zeer geraffineerd dédain (dat wijf van dat modeblad met die bob-lijn en die haarlak op d’r bek). En dan heb je nog Matthijs, die er zogenaamd niets aan kan doen.

Tja, beste intellectuele, quasi-kritische Nederlandertjes, Boer Zoekt Vrouw is een Respectvol Programma. Dingen gaan ‘goed’ aldaar. Het is de enige plek in Nederland (met de dames van Aad als absolute uitzondering) waar je, als je meer dan twee vrouwen bij elkaar propt, geen geroddel, getreiter en subteksten krijgt. Dat is confronterend hè, dames? Het zijn ook alleen maar vrouwen die zeuren op dit programma. Mmm… hoe zou dat nou komen?? Het programma toont mensen hoe ze ook kunnen zijn: positief, welwillend en respectvol. Ze mogen elkaar (eng hè?). En dat vinden diezelfde quasi-types niet diep, scherp en hard genoeg (terwijl je over behoorlijk wat intellect moet beschikken om respectvol te kunnen opereren in het leven. Maar dat is een ander onderwerp). En omdat ons fatalistische landje zoveel bewijs van zonneschijn niet aan kan, gaat het doen wat een kat in het nauw ook doet: panisch krabben; de boerderij-vrouwen worden afgezeken vanwege hun keuzes, de boeren worden afgezeken vanwege het feit…. dat ze boer zijn (en dus niet zo veel praten. Gek hè). En: ‘die kijkt raar’; ‘die kleedt zich stom’; ‘die ziet er niet uit’; ‘die is te soft’ en Yvonne… Yvonne is een sentimenteel kutwijf.

Afijn, ons landje is in een interne stress-stuip door overdonderende goedheid.

Even terzijde: het is natuurlijk lachen, dat de mensen waar het om gaat, gewoon een mooie, ontroerende, verwarrende, maar wel respectvolle tijd hebben gehad.

‘Gehad’?

Ja: ‘Gehad’. Het is opgenomen televisie, poppedop.

Ohh.. spugen helpt niet meer? Eh..Nee. 

De afgewezenen hebben onderdehand hun leven weer opgepakt en zijn wellicht in een leuke nieuwe affaire verwikkeld en de gekozenen zitten heerlijk in de stront te wroeten en kijken hun boer elke avond verliefd aan, terwijl ze met een lichte spot naar al die sarcastische adviezen op de media kijken. En ze zullen wel denken: 'laat al die depressievelingen maar blaten en konkelen. Jullie hebben het echt niet door hè: jullie kijken naar een registratie, niet naar live! Eikels!'

Boer zoek vrouw is respectvolle tv en dat is blijkbaar niet te slikken. Al die nuchtere zieltjes moeten, stel ik me zo voor, 's avonds na de uitzending staan te kijken naar de opgezwollen aderen in hun oogbollen: ‘Ik ben niet sentimenteel; ik ben niet sentimenteel; ik ben godverdomme niet sentimenteel! Ik ben niet gevoelig voor schoonheid! De wereld was toch een gecompliceerde grap en nou gaat uitgerekend zo'n domme hooibaal mij vertellen dat het dus wel kan!

Ik wil dat besef niet!'

Shit…. Yvonne, wat doe je? Je brengt ons in contact met een uitgedroogde plek in ons hart. Niet doen Yvonne! Kutwijf!