De argeloze toerist, die na een vlucht van meer dan tien uur aankomt op luchthaven LAX knalt tegen twee tegengestelde indrukken op als hij doodvermoeid door de deuren van 'Aankomst' naar buiten loopt. Ten eerste is daar het natuurlijke wantrouwen van de nieuweling - zeker als hij uit Nederland komt en het thuis uiteraard allemaal beter is. Hij heeft net het overgereguleerde papierwerk en de strenge controle bij de Amerikaanse douane achter de rug en, beducht op meer overheidsgevaar, denkt hij: 'Nou, voor ìk überhaupt in mijn hotel ben!!' Dat begrijpelijke wantrouwen levert een kip zonder kop op die door het beducht zijn op nog meer problemen juist de totale probleemlóósheid van de Amerikaanse dienstverlening over het hoofd ziet; dat soepele en geoliede apparaat dat daar direct aan de deur begint. 'Service' en 'Simplicity' betekenen in Amerika namelijk precies hetzelfde. Ik zie ze vaak staan, die Hollandertjes, zwetend om zich heen loerend, met hun bagage stevig in de handen geklemd. Maar tegelijkertijd ziet je ook dat zij dan opeens, het haar opzij vegend vanwege een windvlaag, voorzichtig hun neus in de lucht steken en in weerwil van hun stress elkaar glimlachend aankijken. Zij ruiken voor het eerst, maar meteen ook zo vertrouwd, die elektriserende, wat zoete en dauw-achtige Californische middagbries, altijd met een zweem van eucalyptus. Een onbeschrijfelijk relaxte geur, die, gecombineerd met die hel-witte betonnen straten en gebouwen, een gevoel van über-ontspanning geeft dat uniek in de wereld is. Daar staat hij, voor zijn gevoel midden in de nacht, maar vreemd genoeg toch in een felle Californische middagzon. En aan alles ziet, voelt en ruikt hij: deze plek.. dit wordt overweldigend. En dat op nog geen twintig kilometer van alle grote sterren der aarde. Ondanks zijn nuchterheid kijkt hij bij elke arriverende limo of er een filmster uitstapt.
Wat hij ook ontdekt is De Middenberm. De middenberm van 'LAX-arrivals'. Elke toerist loopt er tegenaan als hij de deur uitkomt. Op de brede weg achter die berm ziet hij een overweldigende hoeveelheid aan- en wegrijdende service-busjes; een non-stop colonne van voor hem onbekende logo's waar werkelijk geen einde aan komt. 'O God,' denkt hij zwetend, 'dacht ik het niet. Hoe ga ik hier in hemelsnaam mijn weg vinden?' En ja hoor, daar gaat hij. Overduidelijk zonder plan loopt hij zo'n drie of vier keer heen en weer op die stoep, ziet overal passagiers staan wachten en busjes arriveren, maar wat is het systeem?! Hij loert verder, kijkt busjes na - alsof dat helpt - kijkt op zijn reservering - maar daar staat het ook niet op - spreekt lokalen aan en, terwijl die beleefd antwoord geven, loopt hij in lichte paniek alweer verder, zonder te luisteren. Gelukkig is er dan altijd die vriendelijke beveiliger of verveelde zakenman - of ik, als ik zin heb - en die steekt dan de vinger omhoog om hem attent te maken op de halteaanduidingen. Die hebben namelijk verschillende kleuren. En die kleuren zijn er om die stoet aan busjes te onderscheiden naar functie. Bij de ene kleur komen alleen maar hotelbussen, bij de ander busjes die hem naar de diverse parkeerplaatsen brengen, bij weer een ander busjes die naar de verschillende autoverhuurbedrijven rijden en dan heb je nog luchthaven-shuttels en nog veel meer. In feite ontdekt onze toerist tot zijn stomme verbazing dat er luchthavens bestaan die overzichtelijker zijn dan zijn eigen Schiphol. En dan heeft hij zijn eerste ervaring bij een Amerikaanse autoverhuurbedrijf nog niet meegemaakt, want dat gaat qua 'simplicity' echt over alles heen. Maar daarover later meer. Onze toerist hoeft niet langer dan tien minuten - vaak minder - te wachten. Dus niks struikelend rennen met zware bagage naar een gereedstaand busje; gewoon de volgende nemen. Wanneer dan zijn busje stopt en de deuren opengaan staat de chauffeur van het busje direct op.
'Hi buddy what's up?'
Hij komt naar buiten en biedt aan je bagage te tillen. Dat sla je niet af want de man heeft een instapel-systeem dat razend efficiënt is. Het busje ziet er niet mooi uit, zeg maar gerust; lelijk. Functionaliteit is de mantra in de Amerikaanse dienstensector en je zult het vaker zien; ontwerpen op grond van esthetische overwegingen komen zelden voor. En als het wel voorkomt, dan heb je meteen met een kunstwerk te maken; bezoek Union Station, zeg maar, Los Angeles Centraal Station. Adembenemend en alleen overtroffen door Grand Central in New York. Ik zou een heel hoofdstuk kunnen besteden aan de in de Amerikaanse openbare ruimtes gebruikte kleur bruin. De kleur bruin?! Jawel, bijna een metafoor voor wat ik bedoel. Of we nou met plafonds in oude luchthavens te maken hebben, aanduidings-borden in de New Yorkse metro, of een bushalte-hokje in Los Angeles, stel je de meest vieze, depressieve, platte en onaantrekkelijke - nee: 'goedkope' is het woord - kleur bruin voor, in een soort plastic uitvoering met zero diepte in de textuur. Dat soort bruin. Wel, Amerikanen gebruiken het. Ik pijnig mijn kop al jaren hoe je zo'n vieze kleur bruin tot 'opper-kleur' kunt promoten, maar ik heb het losgelaten. En toch, mij geeft deze wat oubollig, functionele aankleding en dito kleuren een romantisch gevoel; het is een praktische eerlijkheid, verwant aan de immigrantenmentaliteit; als het maar werkt.
Terug naar onze buschauffeur. Hij geeft je bij het instappen meteen een plattegrondje van Los Angeles, voor later als je je auto hebt opgepikt, dus daar kun je tijdens het rijden alvast op koekeloeren; internet heb je toch nog niet. Bij het verhuurbedrijf aangekomen geef je hem een vette tip en stapt uit.
Te midden van de tientallen bedrijventerreinen om LAX existeren even zovele autoverhuurbedrijven, allemaal met dezelfde soort busjes, zelfde soort toegangspoortjes en zelfde parkeerplaatsen. Ze hebben alleen ieder hun eigen kleuren en logo's. In deze wijk staan ook op elke hoek van de straat borden met aangegeven hoe je naar jou verhuurbedrijf terug moet rijden. Alles in dienst van een snelle afhandeling. Je hebt zelfs verhuur-bedrijven die auto's verhuren van Angelenos die op reis zijn! 'Zonde, al die auto's die daar maar staan niets te doen op die parkeerplaatsen', moet een Amerikaan gedacht hebben en hij startte een bedrijfje. Hij mocht wat beveiligingspersoneel van een openbare parkeertoren extra bevoegdheden geven en nu overhandig je in het kleine wachthokje aan die mensen je betaalkaart en paspoort en de auto van de reizende eigenaar wordt meteen voor je opgehaald. Zo makkelijk gaat dat, want alles rond LAX en überhaupt in Los Angeles draait om auto's en dat komt omdat het huren van een auto het eerste is dat iedereen die er niet vandaan komt doet. Want behalve een peperdure taxi, die na een paar kilometer al meer kost dan de dagprijs van die huurauto, heb je eigenlijk gewoon geen andere keus. Gezien het aantal files, dat in Los Angeles elk jaar steeds groter wordt, is het te hopen dat de Angelenos met hun pragmatische aanpak de uitbreiding van hun noodlijdende metronet eens in overweging gaan nemen. Maar dan nog, Los Angeles is gewoon heel groot, een auto is voorlopig nog het handigst. En ook het leukst!
Althans, als je ongeschonden door je 'inwijding' bent gekomen.
No comments:
Post a Comment