Hotel Lobby

Hij zit in een sjieke hotel-lobby, ergens in China. Hij is begin vijftig, licht kalend, reist veel over de wereld en zit graag in hotel-lobby’s. Ze hebben een bepaalde geur. Iemand anders herkent de geur van zijn kantoor, zijn computer, of de geur van een collega's parfum. maar hij heeft geen kantoor of vaste collega’s. Hij herkent de geur van hotel-lobby's. En het maakt hem soms weemoedig, want hoe ouder hij word, hoe meer het opvalt dat de geur van hotel-lobby’s nooit verandert, maar hij wel.

Deze lobby is gebouwd op een lichte verhoging in het midden van de grote hal en wordt door een statige wenteltrap van de hoofdingang gescheiden. Zoals vaak bij 'China's sjiek' is de inrichting wat  ‘belegen’. Muren, fauteuils, lampen, zijn hoge stoel van dik stof, het dikke tapijt.. alles is van een wat ouderwets zilver-geel en bruin. De wanstaltige grote kroonluchter bestaat uit een heleboel glazen buizen. Maar deze hotel-lobby is toch precies wat hij graag wil. Een hotel-lobby moet niet mooi zijn, maar vertrouwd.

Hij bestelt koffie. Er is niets heerlijkers dan koffie bestellen in een hotel-lobby. Er komt een glas water bij en soms ook koekjes en het arriveert allemaal hier, op zijn kleine eilandje. Buiten regent het hard. Binnen is het warm.

Het defuse geroezemoes van het hotel slokt hem langzaam op. Er lopen mensen af en aan door de ingang, langs hem heen naar de receptie aan de andere kant. Men checkt in en men checkt uit, men loopt naar de liften of gaat lekker eten in het open restaurant achterin. De wereld om hem heen passeert en hij, in zijn hoge fauteuil, neem er geen deel aan. Hij observeert.

Het barmeisje heeft een mooi, strak pakje aan, het haar omhoog gestoken en ze heeft een professionele glimlach op haar Chinese gezichtje. Na een kwartier komt haar vertrouwde gezicht aan zijn tafel vragen of alles naar wens is. Hij glimlacht mild maar ziet dan dat er een heel ander meisje in dat groene pakje zit. Het valt bijna niet op. Een hotel-lobby verandert namelijk nooit. Ook als hij over een maand weer op bezoek komt, zullen deze meisjes met een zelfde haardracht en pakjes achter de bar werken en zullen hem op precies dezelfde manier gedag zeggen. Over een paar jaar kom hij weer in het hotel en staan er meisjes te werken die hij niet kent. Ze zijn even jong. zeggen vast hetzelfde gedag. maar hij is ouder. De geur in de lobby zal hetzelfde zijn en vertrouwd. O, zijn eigen, wollige lobby. Maar ergens voelt hij ook wel dat hij zichzelf bedriegt. De geborgenheid zal komen van herinneringen, niet van de lobby zelf. De lobby is van iedereen.

Jaren later, hij is dan tegen zijn pensionering aan en kaal, zal hij weer in zijn lobby zitten; koffie, koekje, water. De lobby ruikt natuurlijk hetzelfde en hij herinnert zich de warme gevoelens van huiselijkheid in een tijd dat alles nog nieuw was voor hem. De meisjes zijn weer hetzelfde, maar ze zeggen geen gedag meer en kijken op hun smartphone. Pas als hij gedag zegt schrikken ze en toveren een glimlach tevoorschijn uit oude tijden. Speciaal voor hem. Hij gaat dan zitten en heeft een korte, heftige herinnering aan de man die ooit jong was. De meisjes die hij nu ziet zijn dan vast getrouwd en hebben kinderen. Ze doen vast ook ander werk, zijn vooruit gegaan. En hij? 

Hij zit nog steeds in zijn lobby en houd zich vast aan wie hij was.