Na een hectische, maar leuke tijd in Manila zijn Serge en ik in twee dagen met een verwarrende selectie aan lokaal vervoer naar Panaman afgereisd. Panaman is een klein vissersgehuchtje in het meest Zuid-Oostelijke deel van Luzon en Luzon is weer het grootste eiland van de Filipijnen.
Reizen in de Filipijnen, my God; je begint als groentje en na twee dagen heb je het gevoel zo ongeveer alles meegemaakt te hebben wat maar mogelijk is op het gebied van transport. Eerst de bus; luxe-uitvoering komt met toilet en airco. Je verlaat de stinkende stad en wordt al na een uur omarmd door de warmte en het vocht van jungle en rijstvelden. Je bent opeens in de tropen. Bij bijna elke stop die de bus in kleine dorpjes maakt, komt er een rits kakelende verkopers binnen, die jou lokaal snoepgoed onder je neus schuift. Ze verlaten de bus meestal na een paar kilometer weer. Honger heb je in ieder geval niet. Na 10 uur word je, bij het vallen van de avond, gedropt in het stadje Naga, Je checkt in voor een kamer in een steriel Japans hotel dat misplaatst in het midden van een modderig terrein staat. Het hele stadje is trouwens modderig, voor zover je dat in het pikkedonker kunt zien. En waarom Japans hotel in klein, modderig Filipijns gehucht? Don't ask me. Je verkent de twee drukke dorpspleinen - niet bepaald onaardig trouwens voor zo'n gat - propt Chinees naar binnen, krijgt je eerste tropische plensbui over je heen en staat de volgende morgen om 4 uur op het nu nachtelijke, modderig terrein, waar een hummer op je hoort te wachten, want dat heb je de vorige avond met 'ze' afgesproken, maar 'ze' staan er niet ( het principe van de hummer in de Filipijnen: duw hem vol met mensen tot je gewoon niet meer kunt, verdeel de prijs die je voor je rit wilt hebben door het aantal mensen in je wagen en breng dat per persoon in rekening).
Geen hummer dus. Wat nu, midden in de nacht? Dan loop je wat doelloos naar de verlaten, lokale busterminal, verdomd daar staat een bus. Met een slaperige buschauffeur erin. Je vraagt de slaperige buschauffeur wanneer de bus met jou bestemming vertrekt en tot je grote verbazing wijst hij woordeloos in zijn half-donkere bus. Dat zou zo maar kunnen betekenen dat hij dat dus is, terwijl dat niet op de voorkant staat aangegeven. Navraag in de bus bevestigt het: op naar Sabang! Dat is mazzel.. maar wel 3.5 uur rijden... Onderweg heb je weer schitterende uitzichten en je begint te ontspannen. Dit gaat toch beter dan je dacht.
Sabang blijkt niet meer dan twee kippen en een bamboehut als je langs de weg gedropt wordt. Maar je zet nog geen voet buiten de deur of een paar mannen grissen de bagage uit je handen en drukken je, zonder dat je iets te zeggen hebt, een zijspan in. De driver scheurt met jou door de landerijen naar een nog kleiner kustplaatsje. En dat blijkt dan eigenlijk Sabang te zijn; drie kippen en twee bamboehutten. Daar wordt je in een nog gestresster tempo uit je zijspan gejaagd, hebt geen kleingeld voor de driver, hoort roepen: 'hurry hurry' en terwijl je niet begrijpt waarom dat is loop je expres langzaam - om toch de indruk te geven boven de zaak te staan - naar een modderig hutje waar men shampoo, wasmiddel en water verkoopt. De slaperige eigenaren schrikken zich de apelazerus als jij met je witte kop binnen komt zetten, maar je kunt gelukkig je grote biljetten klein maken door 2 flessen water, die je al had en wasmiddel, die je niet nodig hebt, te kopen. Je betaalt de driver onder hilarisch gelach van de lokale kinderen, wat je ook niet kunt plaatsen, maar geen tijd voor hebt om over na te denken, want je wordt vervolgens het strand opgeduwd, aanschouwt voor het eerst de mooiste kustlijn die je ooit zag - met palmbomen, mist en eenzame hond -maar tijd om ontroerd te zijn heb je niet want 5 meter in de woelige zee ligt een kleine kotter en een man gebaard dat je op de glibberige, houten drijfbrug moet gaan staan om naar de boot geduwd te worden,want die boot staat echt net op punt van vertrekken en de volgende gaat pas over anderhalf uur. Net begin je te begrijpen waarom iedereen zo fucking opgefokt was, of je wordt, half op de glibberige, vanwege de woeste zee heen en weer drijvende brug staand, gesommeerd om het kleine, oude, gehurkte mannetje op het strand, die je met een blikken doosje tussen zijn benen verlegen zit aan te grijnzen, 10 pesos te geven voor de instapdienst. Natuurlijk! Je duwt snel het geld in zijn metalen doosje, glibbert terug de drijfbrug op, belandt in de boot, ploft achterin neer bij bootmannen die, of je uitlachen, of je lief vinden of stoned zijn en je vertrekt...
....
Ik ben nu op drie-kwart van de totale trip, maar het beeld is volgens mij wel helder. Dit is dus reizen in de Filipijnen en als je er niet tegen kunt, ga dan lekker op een perron in Amsterdam staan waar..... nee, ik ga niet weer een punt maken van de welvaarts-dementie die daar plaats vind als die geventileerde luxe-toko 2 minuten te laat is.
No comments:
Post a Comment