De Islamiet

Je zag een verhit debat over Keulen, in Buitenhof. Blanke mannen en vrouwen praatten weer eens over hoe moslims in elkaar zouden steken. Toch kwam daar de opmerking: waarom zien en horen we moslims zelf niet op TV? Wij blanke mannen en vrouwen praten ons krom over die mensen, maar waar zijn de Mohammeds en de Fatima's, om hun verhaal te doen?

Je kijkt in de spiegel, naar dat donkere koppie van jezelf. Je ogen reflecteren de maan zoals die schijnt op de hoge bergen van je voorouders. Ze zijn altijd bij je, dat stugge volkje, diep in je hart. 

Al die meningen en die opvattingen van je landgenoten. Het maakt je aan het twijfelen over jezelf. Je hebt gisteren toch een heel leuk gesprek met die Nederlandse vrouw gehad, toen je haar een brood verkocht? Niet slecht, voor een tweede generatie moslim? 

Je vrouw komt bij je staan en glimlacht. Jij glimlacht mee. Zij is je stut en steun. Volgens het weekblad Trouw zou je haar haten. Vrouwen haten? Je begrijpt er niets van. Je kust de grond waarop ze loopt. Zeker, jullie hebben ieder je rol in huis en jij bent de baas. Maar hoe zij het huis bestiert is iets waar jij groot respect voor hebt. Ze kent haar plek, jij kent je plek. En dat drukt het respect uit van jullie naar je cultuur, je familie en Allah. Natuurlijk weet je dat Nederlanders veel van je verwachten op het gebied van emancipatie. Wel, je doet je best. Toen je vrouw jaren geleden met vriendinnen een dagje naar de keukenhof ging heb je voor het eerst je wantrouwen opzij gezet. En toen je vrienden verbaasd waren dat je haar liet gaan heb je haar wel te vuur en te zwaard verdedigd. Het ging er hard aan toe in de moskee.

'We wonen nu in Nederland, Hoessein! Ik zeg je man, zij moet naar de Keukenhof kunnen! Naar de tulpen en de molen!'

Later kwam Hoessein naar je toe en legde een hand op je schouder. Het bleef de mannen bezighouden en nu is het een terugkerend onderwerp na het gebed.

Insjallah..

Je dochter gaat studeren. Ook zo iets. Jij was er eerst tegen, net als toen haar moeder werk wilde zoeken. Je vrouw keek je toen met die mooie, trotse ogen aan, maar je weigerde haar. Je dochter echter hield je blik stevig vast en je dacht: 'Wat ga je doen, Mo? Ga je voor de tweede keer twee intelligente ogen in je gezin negeren? Wil je weer verdriet zien? Durf je niet gewoon trots te zijn? Je angst te overwinnen?' Je keek in de ogen van je allerliefste kleinood en natuurlijk ging je overstag. 

Zij zal de eerste in de familie zijn die studeert. Laatst stond in de krant, dat de Marokkaanse meiden het zo goed doen. 'Meiden..' In Marokko zou dat een respectloze uitdrukking zijn. Maar hier in Nederland, hier is dat juist heel stoer. Onze Marokkaanse meiden zijn 'stoer'.

Je oudste zoon baart je veel zorgen. Met hem gaat het niet goed. Hij gebruikt drugs en drinkt. Hij is de weg naar Allah kwijt. En het ergste is dat hij zijn zus niet meer respectvol behandelt. Maar het was jij die hem veel hebt geslagen. Het was jij die hem veel te belangrijk maakten. Het was je vrouw die hem veel te veel heeft verwend. En nu, nu zie je in hem de verwarring en de haat die jij zelf ooit had. Je hebt zoveel spijt, maar het is te laat. Het is heel moeilijk om tussen twee culturen te leven. De lust en drang in de ogen van je eigen zoon als er meisjes op straat lopen doet je hart bloeden van verdriet. Je weet niet hoe je het gesprek moet beginnen. Je hebt nog nooit met hem gepraat.

Ik wou dat Nederlandse mannen mij hielpen, denk je. Met hoe je omgaat met elkaar en met je zonen. En vrouwen. Als ik mijn vrouw maar laat doen wat ze wil, hoe ga ik dan om met mijn jaloezie? Ben ik dan nog echt de man thuis?  Als de vriendin van mijn dochter een korte rok aanheeft, hoe ga ik dan om met mijn gevoelens? Mijn lusten? Hoe zit dat dan met respect? Hoe doen Nederlandse mannen dat? Die moeten toch ook verward raken door al die porno op straat?

Ik doe mijn best, maar het is nooit goed genoeg. Ik hoop wel in de ogen van mijn God.

Tja, en moet ik al deze overpeinzingen nou allemaal op TV gaan vertellen?i Zouden Nederlanders open staan voor hoe ik me voel? Zouden ze net zo proberen zich in mijn cultuur in te leven als ik in die van hen? Zouden ze eigenlijk nog in ons geloven? Of zouden ze ongeduldig zijn geworden? En dat, terwijl we al zo'n eind zijn gekomen! Zouden ze bang zijn dat, voor wij volledig geïntegreerd zijn, wij naar een wapen grijpen?

Ik mis Nederlandse vrienden.