De heldere poel

Ik ben niet gegrond. Ik woon wel in mijn lichaam, maar ik ken het huis niet goed. Ik zweef door mijn eigen leven. Ik voed me niet met mijn eigen aarde, maar met het nieuwe en het spannende. Ik besteed mij uit aan collega's die ik niet ken, aan vreemden die ik vervoer en aan landen waar ik niet woon. Ik werk in de lucht. Ik neem geen tijd en ruimte om mij te verdiepen, omdat ik in laag water vis.

Ik pas mij voortdurend aan aan de omstandigheden, maar de omstandigheden passen zich nooit aan aan mij.

Ik maak nooit iets af omdat ik hemel en hel eis van mijzelf. Een verlamde druk waardoor stilstand ontstaat. Ik vul alle momenten van mijn bestaan met vliegen, schrijven, praten en plannen maken. Ik neem me steeds voor, maar voer nooit uit. 

Ik hoor en zie letterlijk niet goed. Mijn hoofd is net een verstopte afvoerput. Als ik aan mijn lijf denk, zie ik kanalen vol met ophoping. Het ontmoedigt me en maakt me behaagziek naar mezelf. Ik loop in een cirkel die zo lekker is dat ik er nooit uitstap. Ik laat de beelden in mijn geest verzuren en loop steeds weer een momentum voorbij. Het maakt me agressief, depressief, lamlendig en verdrietig.

Voor mij, in de verte zie ik een groot bos, net na een regenbui. De zon beschijnt het natte gras, dat schittert. Herten en andere dieren rennen in het rond. Overal zijn jonge licht-groene scheuten aan takken en het ruikt fantastisch. Ik loop door het bos en ga zitten bij heldere poel. Het water is stil en diep in mijn meditatie verzink ik in haar, zwem tot de bodem en omarm het verhaal dat in mij zit.