Er Zijn

Een goede vriendin van mij is filmmaker. Recentelijk noem ik haar trouwens liever kunstenaar. Alhoewel 'levenskunstenaar' nog beter past, gezien haar laatste project. Ze heeft mij en een heleboel andere mensen gevraagd om een geluksmoment in te spreken op haar voicemail. Daarmee gaat ze, naar eigen zeggen, een ‘sterrenhemel’ aan geluksmomenten op internet creëren.

Haar vraag is een moment te beschrijven dat ik, indien ik eeuwig kon bestaan, voor de rest van dat bestaan zou willen herhalen. Eeuwigdurend geluk.. Een boeiende maar lastige vraag. Een confronterende ook. En.. hij plaatst me voor een probleem. Wil ik geluk wel eeuwig herhalen? Geluk is toch afhankelijk van de tijdelijkheid van een toestand?

Er zijn wel geluksmomenten in mijn leven die ik veel langer dan mogelijk zou willen laten duren. Een van die momenten is wanneer ik voor de tweede keer in Japans ben om de beroemde, cirkelvormige Buddhistische pelgrimage OHenro,  een tocht langs de kusten van het eiland Shikoku te lopen. Acht weken op stap, twaalfhonderd kilometer schitterend natuurschoon, achtentachtig indrukwekkende tempels om te bezoeken en te eren, kamperend langs de weg, wassend in openbare toiletten en etend op parkeerplaatsen voor supermarkten. Acht weken van totale vrijheid en confronterende eenzaamheid. 

Bij de eerste tempel loop ik de poort uit en zet mijn voet op de stoeptegels langs de straat. Ik zet daarmee mijn voet 'in' de tocht, in de energie. Ik weet dat die saaie straatweg, die voor mij ligt, het begin en het einde is van een onvergetelijke reis die duizenden japanners mij al eeuwen zijn voorgegaan.

Het moment net voor die stap..

Dat is een onvergetelijke gelukservaring.

Maar wil ik dat moment eeuwig herhalen? Nee. Het geluk van dat moment is juist afhankelijk van zijn tijdelijkheid, van hoopvolle verwachting en intens vredige overgave tegelijkertijd.

Heb ik dan geen geluksmomenten die ik eeuwig zou willen herhalen?

In een interview in De Wereld Draait Door zegt Jan Mulder dat hij graag eeuwig zou willen leven. Tafeldame Hanneke Groenteman reageert daarop dat zij de dood en de tijdelijkheid nodig heeft om het leven te waarderen. Zonder dood geen levensgeluk. Jan Mulder reageert daarop typisch Mulderiaans - grappend en bloedserieus tegelijk - dat hij de dood helemaal niet nodig heeft om het leven te waarderen. Hij vind het leven één groot feest en verheugt zich elke dag weer op alle dingen die hij mag doen. Hij heeft de dood niet nodig. Hij wil hem niet! Hij wil eeuwig genieten van elke dag!

Ik voel in weerwil van dit naïeve verlangen een hartstochtelijke verwantschap met de woorden van Jan Mulder, omdat ik nog nooit in mijn zesenveertigjarige leven een dag heb gehad dat ik zonder zin 's ochtends opstond. Dus mijn antwoord op de vraag welk geluksmoment ik eeuwig zou willen herhalen is dan ook niet een enkele gebeurtenis, het samenzijn met mijn geliefde, mijn familie, het bereiken van een specifiek doel of.. één enkele stap op een Japanse straatweg. 

Mijn geluksmoment dat ik eeuwig zou willen herhalen is het leven zelf. Mijn geluksmoment is: er zijn.