Het is opvallend dat in het kleine Panaman, waar wij 4 nachten verblijven, de lange aanwezigheid van het Amerikaanse team van de hitserie 'Survivers', dat hier vlak bij hun jungle-ding deed, geen invloed heeft gehad op de dorpsgemeenschap. Een mijns inziens opmerkelijk feit dat op de eerste dag, door een gesprek met de eigenaresse van het resort - en, zoals later blijkt, de mater familias van het dorp - Myrna, verklaard wordt. Myrna is een lieve, mooie Filipina van in de 50 a 60 - leeftijd is altijd moeilijk te schatten in de Filipijnen. Ze is een kleine, donkere vrouw, met een mooie, volle bos half zwart haar die ze altijd sierlijk naar achter draagt. Een wat streng brilletje staat halverwege haar neus. Niet te expressief, is zij toch overduidelijk de baas hier. Maar zij combineert haar straffe regime met een heerlijke dosis humor en - wat later blijkt - zachte moederlijkheid. Wanneer wij arriveren in het resort, pakt zij mij bij de eerste blik al in en dat is wederzijds. Later vertelt ze me dat het kwam omdat ik opende met "Kumusta po', een beleefde manier van begroeten in de lokale taal Tagalog; een simpele geste die vaker op deze trip deuren gaat openen. Myrna is een zelfverzekerde, trotse vrouw en vertelt, zonder dat wij daar om vragen, haar verhaal.
Zij is net gekozen tot hoofd van de lokale Barangay; een Barangay is een soort dorpsraad, die in overleg met de officiële overheid, de zaken in een dorp of wijk regelt. Maar ook voor dat zij die functie ging bekleden zwaaide zij hier al met de morele scepter. Toen de Amerikanen kwamen met hun team wilden deze voor een paar maanden in haar resort 'wonen'. Dat vond Myrna niet goed, want dat zou betekenen dat er in die maanden geen toeristen konden komen, waardoor veel lokale mensen inkomsten zouden mislopen. De Amerikanen krabden zich achter de oren en stelden voor dat zij voor de inkomsten van die mensen zouden gaan zorgen. Dat vond mevrouw wel goed, maar op de manier die zij al van te voren bedacht had: haar mensen zouden gedurende de volledige tijd de schippers zijn voor het Amerikaanse team. De Amerikanen gingen accoord en hebben zich daarna keurig gedragen. Oke, op een dag kwam een lokale visser melden dat hij niet meer wilde werken voor 'die captain die de hele dag marijuana rookt en beslissingen neemt die de boot naar gort helpen' (waarna de idioot op staande voet werd ontslagen) maar dat was het dan. Myrna kijkt ons trots aan. She is in charge en dat mogen we weten als we het al niet wisten, wat we echter niet doen want we zijn er net 15 minuten...
Myrna heeft veel van de wereld gezien, zonder er geweest te zijn. Zij heeft gestudeerd in Manila en heeft business gehad in het aangrenzende Makati. Maar toen zij voor een groot bedrijf werkte en het gevoel had dat zij, zoals ze het zelf omschrijft, geestelijk en professioneel niet meer verder kon groeien omdat zij geen engagement meer voelde in het team van haar collega's, besloot ze vroegtijdig te pensioneren en terug te keren naar haar dorp. Hier vond ze nieuwe energie en uitdagingen. Een van die uitdagingen heeft te maken met het feit dat het overgrote deel van haar dorpsgenoten nauwelijks een opleiding heeft en vaak zelfs ongeletterd is. Myrna ziet daarin een bedreiging voor het voortbestaan van haar dorp en de geestelijke staat van land. Om die reden maakt zij zich hard voor onderwijs, wat ook een van haar speerpunten wordt in haar 3 jarig voorzitterschap van de Barangay. Een eerste daad in die richting is al gezet: gratis triped vervoer voor de kinderen naar het een paar kilometer verderop gelegen Caramoan, waar de lagere school gevestigd is. Een niet nader bij naam genoemde zakenman uit Manila stort om de zoveel tijd 60.000 peso's en er staan meer subsidiëringen op stapel.
Myrna toont niet zoveel belangstelling voor ons en praat graag over zichzelf. Maar van haar kan ik het hebben; zij is een vrouw met een missie en die is gericht op de gezondheid van het dorp waar zij zo van houdt. Alles moet daar voor wijken. Ondanks haar zakelijke manier van presenteren, heeft ze overduidelijk een zachte kant als ze over haar dorp spreekt en al helemaal als het over haar afkomst gaat. Haar vader werkte zich als arme man, via slimme investeringen en keihard werken in de visserij, op tot bouwer en eigenaar van het resort en was in staat zijn kinderen te laten studeren. Dat heeft Myrna niet vergeten en toen zij bij terugkomst in haar dorp er achter kwam dat de eerste eigengemaakte boot van haar inmiddels overleden vader, de boot waar hij zijn eerste kleine fortuin mee maakte, in mootjes gehakt te koop stond als meubilair, heeft zij, met het dreigement er een rechtzaak van te maken, geëist dat de koppige verkoper, die via een tussenmannetje aan die spullen was gekomen, deze voor haar waardevolle objecten zou terug geven. In de Filipijnen ben je namelijk schuldig als je spullen verkoop die gestolen zijn door een ander, ook als je daar niet van afweet.
Nu staan deze meubeltjes prominent tussen de andere banken en stoelen op het kleine terras voor het resort, als eerbetoon aan de man, die het Myrna mogelijk maakte te schitteren, zoals ze dat tegenwoordig doet.
En dan vraag ik voorzichtig naar de liefde. Maar daar heeft onze lieve heldin toch een kwetsbaarheid. Op mijn vraag of zij getrouwd is, geeft ze te snel en met veel ironie als antwoord dat zij haar hele leven al vrijgezel is. 'En met overtuiging, Ingmar!' Reden (met een begeleidend wegwuif gebaar): 'Mannen...pfff. Geen Filipijnse man kan mij aan'. Mijn voorzichtige suggestie dat de wereld van de liefde toch iets groter is dan de Filipijnse man, zeker voor een aantrekkelijke en intelligente vrouw als zij, wordt, wederom lachend, weggewuifd.
Dat ligt blijkbaar gevoelig en dat begrijp ik.
Tja... en dat van die Filipijnse mannen begrijp ik na alle verhalen ook wel.
Myrna blijft ons deze week steeds met een lieve glimlach aankijken. We krijgen complimenten omdat we niet vallen voor de charmes van de twee op westerse mannen beluste 'puta's' - prostituees - verderop in het dorp, ze stopt ons lekkere dingetjes toe en schrijft een lief afscheidsbriefje, omdat ze op dag van ons vertrek niet in het resort is. De reden van haar afwezigheid is waar Myrna het beste in is: opkomen voor haar gemeenschap. Als wij vertrekken naar onze volgende bestemming Legazpi, staat Myrna op een podium de aanschaf van een kinderbibliotheek te verdedigen.
Myrna kennende gaat die er ook wel komen.
Maar lieve Myrna, lieve 'Lola' - oma - voor 5 dagen, ik gun jou, die haar gemeenschap in haar grote, warme geëngageerde armen houdt, ook een paar stevige armen toe; waar je even kunt ontspannen en even kwetsbaar mag zijn.
Maar ik denk dat die armen er niet meer gaan komen.
No comments:
Post a Comment