Na heerlijke dagen in het kleine, lokale Panaman zijn de twee volgende nachten in de hoofdstad van de provincie Bicol, Legazpi, het vermelden niet waard - of het moet zijn dat ik, door in de - met stip - goorste hotelkamer ooit geslapen te hebben een vette bedbug-plaag over me heen heb gehad, maar.. dat Serge en ik tegelijkertijd vanuit ons raam uitkeken op de allermooiste vulkaan ter wereld, Mount Mayon. Een 'heuveltje’ van 2400m, waar wij speciaal voor waren gekomen, om hem te beklimmen, maar die bij aankomst zo lekker lag te roken in alarmfase 1, met asregens en doden, dat wij maar naar de film zijn gegaan: Jennifer Laurence met een boog in handen, ook niet verkeer.
Nou ja, toch jammer...
Nee, dan Fritz Homestay!
Jawel, je hoort het goed, Fritzzzz.... Homestay! Alleen de naam is al stout...!
We hebben het ruige Legazpi verlaten en zijn na 2 uur rijden in Sorsobon aangekomen, een klein plaatsje, dat ondanks de excessieve hoeveelheid jeepney's en tripeds, toch heel gemoedelijk overkomt. En in dit plaatsje hebben we onze weg gevonden naar een, door een security-post afgesloten, buitenwijk; een groot braakliggend terrein in de jungle, met hier en daar een enorme villa - waarvan er ook nog eens veel leegstaan. En uit deze spookstad-achtige omgeving rijst, volledig a-typisch, een knalgeel en -rood complex van gebouwen op, dat luistert naar de naam... Fritz Homestay!
We hebben 'Fritz' niet gereserveerd, Serge heeft slechts een vage beschrijving in de Lonely Planet gelezen, maar bij nadering van deze dubieuze kleurencombinatie, maak ik toch maar het zenuwachtige grapje dat wie hier echt keihard bij onze eerste heuse Filipijnse homo-escort zijn aangekomen - 'Fritz'...?? Kom op.. toch?
Bij binnenkomst blijken we gelukkig 'veilig’. Wel worden we meteen ontvangen door een rondborstige Filipina, die ons zonder inleiding meteen even laat weten dat zij onze ‚moeder’ voor de komende tijd zal zijn en dat wij dan zo min of meer als haar 'kinderen’ beschouwd zullen worden en dat Fritz Homestay inderdaad een echt 'Home’ is! Van deze benaming maakt ze een nogal behoorlijk vet punt: 'Ik ben geen hotel, geen B&B, maar een gewoon, gezellig 'Home’! Welkom is mijn home!'. Ik krijg een schalkse knipoog toegeworpen en zie op haar lange t-shirt, dat over haar - laten we zeggen - niet te vermijden 'gemoed' gedrapeerd is, de tekst: 'Do you love me?’ prijken, een vraag die ik nu al niet meer met 'Nee' durf te beantwoorden, terwijl ik angstige fantasieën heb over verstikkingsgevaar.
Het moet gezegd dat dit 'Home'-idee een origineel concept is, welke ik nog nooit eerder ben tegengekomen en na 5 nachten slapen en vele, vele gesprekken met onze 'mama', Jocelien, toch nog niet helemaal begrijp.
Maar wat hebben wij hier een toptijd gehad!!
En 'Mama' Jocelien is de meest open, eerlijke, respectvolle en warme persoon, die ik op mijn hele vakantie heb ontmoet. En tja.. ze is eigenlijk zelf nog een kind (en dat zal ze niet ontkennen als ze dit leest)
Fritz Homestay dankt zijn naam aan twee omstandigheden. Het zoontje van Jocelien en haar Oostenrijkse man Manfred heet Fritz en 'Homestay' refereert aan het concept van, nou ja, toch eigenlijk wel een B&B, alhoewel dit is een veel te ongewoon complex is om zo genoemd te kunnen worden. Het gaat grofweg om twee gebouwen; eentje bestaat uit laagbouw, dat middels een gezellig, maar onduidelijk gangenstelsel de uber-uitnodigende lobby, een keuken, en wat kamers voor personeel met elkaar verbindt - en dat alles opgetrokken uit donker hout en bamboe. Verder is er een redelijk grote eetzaal, annex vergaderruimte, die weer aansluit op een kleine activiteiten ruimte waar twee schommelstoelen, een lokaal-oneffen tafeltje met kleed plus uitzicht door schelpen-gordijnen, een op Serge en mij niet te weerstane aantrekkingskracht uitoefent, als wij na een dag omzwerven dorstig 'home'-komen. Het andere gebouw is twee lagen hoog en is het eigenlijke guesthouse, waar wij een heerlijke, schone kamer hebben, met een mooi uitzicht over de omgeving. Omdat we in de tropen zijn en hier en daar en behoorlijk zo nu en dan een volle bak water naar beneden komt vallen, zijn de wandelpaden, die de twee gebouwen met elkaar verbinden, plus het kneuterige bruggetje over een klein binnentuintje, overdekt met een rode, metalen boogconstructie, wat het Efteling-gehalte van het geheel alleen maar verhoogt. De twee grillige gebouwen worden verder gescheiden door drie kleine, speels gepositioneerde zwembaden, bamboe-paviljoens, terrasjes en ga zo maar door. 'Kneuterig' is inderdaad het woord. En dit alles in een kale buitenwijk, van een klein Filippijns jungle-stadje..
Behalve reguliere gasten als wij, wordt het complex bewoond door hulptroepen, die uit Tacloban afkomstig zijn (waar net de tyfoon heeft huisgehouden), verder een chagerijnige Portugese schrijver, vergezeld van een wat stoffige mannetje dat ook uit Portugal komt en die de hele dag biertjes drinkt en op internet surft. De mannen zitten hier om onduidelijke redenen een tijdje opgeborgen en bestellen elke dag fastfood omdat het 'eten hier 'raar en niet te vreten is en voor je het weet krijg je een aandoening' (Serge en ik luisteren begripvol en schuiven nog maar eens een zelfgebakken loempiaatje onze mond in - wat een mafkezen, maar ja, hoe minder zielen hoe meer vreugde, toch?). Op een dag komt er ook een hele lokale zwemvereniging langs, die in de stromende regen - met paraplu's, echt waar! - in de postzegel-grote zwembaden vertier lijken te hebben. Kortom, het is een komen en gaan van mensen bij Fritz, met daar doorheen ook nog de vele mensen die hier werken, of.. lijken te werken.
De keuken wordt gerund door een vrouw die ik 'Nanai' ben gaan noemen - 'moeder' in het Tagalog; een klein, oud, vreselijk lief dametje, dat volgens mij een tandje te oud is voor deze leidinggevende functie en van wie je voornamelijk dat krijgt voorgeschoteld wat er toevallig net in huis is. En dat is elke dag weer spannend omdat er elke dag een probleem met de 'bevoorrading' van de keuken lijkt te zijn en dat probleem wordt dan als volgt opgelost, namelijk: er is gewoon geen probleem.. tot er iemand iets vraagt dat er niet is, dan is het een probleem, maar ook te laat. Ik dacht eerst dat dit de bekende Filipijnse ‚hoe-zo-plannen?’ mentaliteit was, maar dat is me later, door een niet nader te noemen persoon, nogal krachtig uit mijn hoofd gepraat. 'Zo zijn wij niet, Ingmar'. Sorry, niet nader te noemen persoon.
Maar desalniettemin, Serge en ik hebben - culinair nogal nieuwsgierig en daarom vrij flexibel - geen dag hetzelfde gegeten en vaak in ongewone combinaties. En Godsamme, het was elke dag weer heerlijk!
Om redenen die met mijn persoonlijke ontwikkeling te maken hebben, ben ik vroeger in mijn leven nogal vaak verward met een homo. Ik kan dit wat genante feit tegenwoordig hardop ter sprake brengen, omdat de tijd dat ik die indruk maakte en de redenen die daar aan ten grondslag lagen, al lang voorbij zijn (op hier en daar een wat metroseksuele stuiptrekking na, waar eerder niet nader genoemde persoon overigens best profijt van heeft). Had ik echter ooit hebben mogen twijfelen aan mijn geaardheid - wat ik zelf nooit heb gedaan, maar anderen dus wel - dan heb ik bij "Der Fritz' mijn meest ultieme test der testen gehad en mag ik mij vanaf vandaag, met terugwerkende kracht en volmondig - niet zo'n handige woordkeuze in dit geval - hetroseksueel in hart en nieren noemen.
Omdat ik niet weet wie dit stukje allemaal gaan vertalen houd ik het wat vaag, maar in de huishouding loopt iemand mee van wie ik niet direct kan zeggen of het een man of een vrouw is. Later blijkt dat het om een man gaat die homo is, maar wel graag 'zij' genoemd wil worden. 'Zij’ mag dan beschikken over een overduidelijk vrouwenhoofd - tot ze praat - maar 'ze' heeft wel een echt mannentorso. Wat het allemaal dan weer heel vrouwelijk maakt zijn haar billen en benen; de meest aantrekkelijke vrouwenbenen die ik in tijden heb mogen aanschouwen. Het voelt heel raar om als een opgewonden hondje naar twee mannenbenen te staren kan ik je zeggen, maar bij ‚Der Fritz’ is het me overkomen.
Afijn, nou ben ik helemaal relaxed met iedereen die onder onze prachtige zon liefde zoekt, op welke manier dan ook - als het maar vrijwillig is - maar iemand die 5 dagen achtereen zuchtend, smachtend, flirtend, nog maar eens zuchtend, glimlachend, en... nog harder zuchtend, nakijkend (en ik bedoel keihard stilstaan), nou ja, laten we gewoon ronduit zeggen, 'botergeil’ om mij heen cirkelt, legt wel een handgranaat aan de voet van mijn ruimdenkendheid.
Laat ik het kort houden, wat mij hielp was 'haar' vriendelijkheid en kwetsbaarheid. Bij god, wat wens ik deze smachtende prinses een lieve vriend toe die geen misbruik maakt van de situatie. Let alsjeblieft op haar, Jocelien.
Ik kan onze ‚Fritz’ aan iedereen die de regio bezoekt, aanraden. Verwacht geen goed geoliede machine, verwacht diepe gesprekken over geloof, relaties en andere essentiële zaken met de eigenaresse, verwacht een uber-zorgzaamheid, die je niet vaak meer zult meemaken op een vakantie en verwacht het heerlijkste eten op ongewone momenten en in ongewone samenstellingen.
No comments:
Post a Comment