Fietsende Filipina

Een van de dingen die Giean vol overgave doet in Nederland, is fietsen. Laatst besloten we dat naar IKEA, Amsterdam Zuid te doen. Het had wat voeten in de aarde want heen en terug vijfentwintig kilometer. Ten eerste is dat veel te veel voor een Filipina die het fietsen nog onder knie moet krijgen; die dat, ten tweede, leert in een stad waarvan de bewoners het defect hebben dat zodra ze een zadel onder hun reet hebben veranderen in tuig; maar vooral voor Giean’s benen, die, ofschoon ik ze adoreer, volledig onthouden zijn van enige spierkracht van betekenis.

Maar Giean had zin in frisse lucht en ik eigenlijk ook. Stukje Ingmar-Giean dynamiek: Ik stelde veel te snel de fietstocht voor en Giean stemde daar veel te snel mee in. Vervolgens ging ik, zoals vaker, met terugwerkende kracht mij afvragen of mijn suggestie wel zo verstandig was en Giean op haar beurt voelde, zoals wel vaker, een competitief element in mijn voorstel en piekerde niet over een aftocht .Na wat aarzelen stemde ik in, onder voorbehoud Giean op de bus te zetten als ze niet meer kon en zelf met haar fiets aan de hand terug te fietsen. 

Stukje mannelijk moment werd gewaardeerd en wij gingen op pad. En dat heb ik geweten.

Giean’s fiets is klein, zeg maar gerust klasse schoolgaande jeugd. En als je daar een Filipina met een lange, donkerblauwe herfstjas en een zwarte baret op plaatst, dan praat je al gauw over een Fietsende Jas, in plaats van een Fietsende Filipina. Bovendien heb je de aandacht van De Amsterdammer, wat op zichzelf een bijzonderheid is. Dat wil trouwens niet zeggen dat je ook zijn respect hebt.

Als iemand het lange stuk van de Bilderdijkstraat, via het Museumplein naar uiteindelijk de Amstel kent, hoef ik niets te zeggen. Neem een zeer drukke Amsterdamse straat, een te dun fietspad met daarop het gênante en levensgevaarlijke resultaat van een doorgefokte folklore, oftewel, de Amsterdamse Fietser en je begrijp dat daar gaan fietsen met een lieve, integrerende Filipina niet betekent dat je lekker naast elkaar van de omgeving kan gaan zitten genieten. Mijn probleem die middag was dat Giean besloot dat wel te doen. Temidden van deze half-gare gekte was zij zich van welk sociologisch probleem dan ook niet bewust en zat overmatig te genieten van mooie reclame-fotografie en, zich vooral op hoge verdiepingen bevindende, stads-architectuur. Dus mijn enige, ongewilde, rol - voor meer dan 4km - bestond er in zo dicht mogelijk achter mijn lief te blijven plakken en hier en daar wat te roepen in de trant van: ‘hou rechts’, ‘stoplicht’, ‘autodeur’, ‘peuter’..

Toen we bij het beruchte kruispunt bij het stedelijk museum aankwamen waren we tien minuten onderweg en had ik eigenlijk wel het gevoel mijn meisje in de hand te hebben. Het licht stond op groen, wat kon nou mis gaan? Het keurig gekrijte ‘fiets-voor-rijd’ vakje, aan de rechterkant van het fietspad voor naar links overstekende fietsers, een vak dat de Amsterdamse gemeente heeft opgekalkt met het naïeve idee dat een Amsterdammer daar ook werkelijk in gaat staan, stond leeg. Ik begon al wat relaxter te ademhalen. Een groep toeristen op een fiets - u weet wel, die aliens die net als Amsterdammers niet kunnen fietsen, maar dan veel langzamer - reed voor Giean half schuin naar rechts, naar dat vakje toe, om daar te gaan wachten voor hun oversteek. Giean, nog steeds in een andere download van onze werkelijkheid, benaderde het kruispunt meer vanuit een architectonisch dan verkeerstechnisch oogpunt en nam totaal onlogisch aan dat ze, om rechtdoor te gaan, rechts om de aliens heen moest, in plaatst van het volkomen logische links er omheen. Wie het gemiddelde straatbeeld in Manila kent, beseft overigens dat we hier niet te maken hebben met iemand die geen keuze voor de goede richting kan maken, maar iemand die op dat vlak nog nooit met een keuze heeft hoeven maken.

Ik reed uiteraard links om die mensen heen, wat mij een eersterangs plek opleverde voor wat ging volgen.

Een aantal elementen kwamen op dat bewuste moment samen: er was op deze druk-bezochte hoek het type 'onhandig geprobeerd terras', je weet wel, glazen, kopjes en wankele tafels; dan de aliens, die het hele hoekpunt in beslag namen en het zicht aan alle kanten ontnamen en tot slot mijn Filipina met een spiergebrek in de benen.

Ik zag Giean, of althans, een jas op wielen, dus rechts om de groep heen gaan, alwaar bij Giean het besef doordrong dat zich daar helemaal geen doorgang bevond en een stoep met wankele tafels het enige alternatief was. 'Remmen' werd als zodanig niet in overweging genomen, want dat kan Giean alleen met een remweg van minstens vijf meter. Ik stond erbij en keek ernaar en zag een heel scenario door mijn lief heengaan. Allereerst berekende zij pijlsnel de afstand tot het terras, deelde dat door het aantal spieren in haar benen en vermenigvuldigde dat met de druk van haar achteruittrap rem, vervolgens ontkende ze gewoon de uitkomst van deze som en hoopte vermoedelijk dat daarmee ook het terras zo maar zou verdwijnen. Dat gebeurde echter niet, waarna ze razendsnel van tactiek veranderde; ze zette haar gezichtsuitdrukking op heel cool waarmee ze de indruk wekte dat het dwars door een terras heen fietsen een normale Amsterdamse gewoonte is (wat ook zo is) en rolde heel relaxed, maar onvermijdelijk de stoep op. 

De mensen op het terras moeten de schrik van hun leven hebben gehad toen zij een soort van lang jasje op wieltjes, met de benen losjes van de trapper en een gezichtsuitdrukking alsof er totaal niets aan de hand is, recht op zich af zagen komen.

Hoe mijn lief het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar er ging geen biertje en zalmpje om. Zij verontschuldigde zich door de mensen heen en klom weer op de fiets. Daarna gaf zij zich voor de komende tien minuten gelaten over aan de oncontroleerbare stuip-lach van haar vriend, die overigens tegelijkertijd besloot voor de rest van de rit de wacht te verdubbelden.

We zijn uiteindelijk aangekomen bij IKEA, zijn terug gefietst - jawel, respect - hebben een gezellige avond gehad en de volgende dag kwam Giean pas tegen 1 uur uit haar bed. Ik kookte die avond iets lekkers.

Heerlijk wezen..