Ogen

Er is iets met ogen. Ogen van mensen. Mensen die je aankijken. 

Tijdens mijn werk aan boord van vliegtuigen stappen soms wel twee à driehonderd mensen in. Bijna al die mensen kijken mij aan. Voor ik het weet zijn ze mij voorbij gelopen maar hun blikken doen altijd iets met mij. Die laden mij op. De volgende dag, wandelend in hun stad, zie ik weer heel veel ogen en daar gebeurt het dan weer.

Er zijn culturen in de wereld waarin mensen elkaar, in sociale omstandigheden, veel langer aankijken dan ik gewend ben. Met name in Afrika en het Midden Oosten. India is ook berucht. Als ik daar op straat loop ontmoeten vele donkere ogen mijn ogen en word ik nieuwsgierig, lachend of verleidelijk, maar altijd indringend aangekeken. Ik glimlach dan, maar zij blijven vervolgens hangen in mijn blik, langer dan ik aankan. Ik word ongemakkelijk maar zij wijken niet. Ze lijken mij in zich op te nemen, mij te ‘ervaren’. Uiteindelijk besluit ik mij over te geven en in het zwart van hun pupillen te verdwijnen. 

Op die momenten kan heel veel gebeuren. 

Ik zelf heb dan altijd een gevoel van herkenning en verbinding, alsof mijn ziel resoneert op iets dat die ander ook heeft. Het is acceptatie. En ik hoef daar eigenlijk niets anders voor te doen dan tijdens het kijken mij te realiseren dat de persoon die mij aankijkt in wezen ook verbinding zoekt. En dat voelt hij. Ik weet zeker dat dat zo is. Ik heb daar geen geloof of een moeilijke wetenschappelijke theorie voor nodig. 

Ieder mens zoekt verbinding.

Als iedereen zou stoppen met oordelen te vormen over culturen wiens ogen men niet kent en in plaats daarvan anderen, gewoon in de eigen buurt, meer in de ogen zou kijken, dan zou zich iets verspreiden als een veenbrand, langzaam, over de hele wereld, en zou er volgens mij minder weerstand, achterdocht, verwarring en geweld zijn. Er zou dan minder angst zijn. Want angst begint bij een gevoel van onbekendheid en als je iemand echt in de ogen kijkt is hij alles behalve onbekend, dan is hij een broeder. Dan voel je zijn noden aan op een dieper niveau, waar geen uitputting is. Geen lege accu's. Daar gaat het maar door. Op dat niveau is oneindige energie. Dat is namelijk liefde.

Dit klinkt wat zweverig, maar heus, ik geloof niet in een perfecte wereld. Agressie is een belangrijk onderdeel van menselijke evolutie en draagt bij in het hele proces. Maar toch.. doe het maar eens. Ga maar eens tijdens de boodschappen een ander echt in de ogen kijken, glimlach en kijk wat dat met je hart doet en je opvatting over die persoon. Kijk ook maar eens welke reactie je krijgt. Ik geef je op een briefje dat als je thuis komt je je lichter voelt, ook vrolijker, en gevoed.

Het is gratis, je hoeft er geen moeilijke cursus voor te volgen en je hebt geen handleiding nodig. Alleen je ogen en je hart.