-->
Wat doe je als je aan het
zwembad van het hotel zit en een iets te bruin gebakken vrouwelijke collega van
veertig, in iets te uitpuilend badpak en net iets te aanhalig karakter je
gepassioneerd en zweterig vertelt dat ze nog dolgraag kinderen wil en net een
nieuwe liefde heeft gevonden.. van drieëntwintig? Ze kent hem een maand, maar
voelt al heel veel voor hem. En ‘hem’ komt ook nog eens uit een cultuur – de Turkse
- waar het hebben van een veertig
jaar oude vriendin, als drieëntwintigjarige inwonende jongen, nou niet meteen
in de top drie van de clan staat.
Dan zit je te luisteren,
terwijl veertig maal drieëntwintig meningen, generalisaties en waarschuwingen
zich door je hoofd haasten naar de uitgang van je mond, terwijl die collega,
met oprecht vertrouwen in jou respect, je dwingend-twijfelend aankijkt.
Tja…
Weer zo’n geval van: weet ik
veel wat er in dat grote hart van ‘die ander’ aan gevoelens en overwegingen
plaatsvind…. Heb ik flauw idee wat haar geschiedenis is? Haar kracht? Haar
verwachtingen…Haar weg? Wie ben ik om…?
Het liefst roep ik:
‘Rrrrramkoers, poppedop!’
Maar dat weet een veertig
jaar oude vrouw met een veel jongere vriend zelf ook wel.
Eigenlijk kan ik er niet eens
een stukje overschrijven, want dan sluipt er toch een mening in. En die heeft
toch geen waarde. Hij is uit een lade met heel veel van dezelfde soort gevallen
getrokken. Daar is hij gezeefd en gefilterd en komt er als een soort Bob Ross
uitrollen; perfect neergezet, maar volledig dood. De realiteit is zo veel grilliger dan mijn aannames..
Die griet heeft kloten,
echtheid, verwarring, eerlijke onrust, wellicht naïviteit en dat is het dan.
Dus ik prevel: ‘Doe wat jou
gelukkig maakt…’
Jezus gatver..
No comments:
Post a Comment