Donker Hardhout

Die hele crisis, hè.. en dat iedereen zo bang is dat we onderuit gaan. Ben ik nou de enige die steeds moet proesten als Matthijs weer zenuwachtig de ‘echte kenners’ ondervraagt?

Wat nou crisis…?

De ironie is, dat de groep die het echt moeilijk heeft in Nederland, juist die groep is die het verschil niet voelt, want zij leven hun hele leven al in een ‘euro-crisis’; zij hebben nooit een auto, een hypotheek, een bank en überhaupt geld gehad. En dat is toch waar wij Albert Heijntjes, hypotheek-aftrekkertjes en 130-jes de hele tijd een beetje om moeten huilen.. in onze trein die toch zo maar al twee minuten te laat is 'kut NS winterdienst fucking plaszak slechte aansluiting geen koffie meer aan boord kut kut kut derde wereld mentaliteit…'
(vindt je dit te grof? bezoek eens een perron)

Ik moest aan deze Ontzettende Medelijdertjes denken toen ik Ali B weer op volle en o zo authentieke toeren zag (wereldgast)  

Waar gaat dit zenuwachtige mondiale gezeef nou eigenlijk over? Ik denk dat het gaat over hoe je in zestig jaar heel veel leuke en lekkere dingen met elkaar bedenkt - Jamin in de overdrive - en daar smul je dan van... tot het moment komt dat je iets van dat snoepgoed moet loslaten. Of heel veel.

Dat is ongemakkelijk, zeker, maar geen ramp. Soms trap je te hard op het gaspedaal.

Volgens mij vinden we dat we in een crisis zitten omdat we precies denken te weten wat we ‘horen te hebben’ en wat we eventueel zouden ‘missen’. Maar die categorieën zijn gewoon bedacht en vaak niet alleen door ons. In ons echoën onze ouders en grootouders mee. En daar kunnen we niets aan doen, dat is natuur. Wij leren onze kinderen immers ook wat ‘bezit’ eigenlijk inhoudt. Maar ja, meestal denken wij bij ‘bezit’ niet aan basisvoorwaarden, maar aan toevoegingen. En voor de duidelijkheid, er is niets mis met bezit of genot. Maar het is ook niet meer dan dat. Het is niet zuurstof of water.

Onze crisis gaat over meubelen die zijn gaan doorzitten, niet over de vloer waar ze op staan. Dus wat is de ramp? Even alleen maar wit en bruin brood? Minder auto’s meer kinderen op straat? Even niet verhuizen en geen last van te weinig sneeuw op de piste…. of vijfendertig soorten ongemalen peper bij de appie (daar pest ik altijd daklozen mee. Strooi ik ze in zo’n lekkere kleurenmandala uit over straat en dan van: ‘Hé dakloze, dit is onze crisis. Likken jij!’ Vinden ze leuk, joh! Gooi ik nog wat Himalaya-zout in hun ogen. Krijsen als een kind zo blij. En ik ook hè, want ik verveel me verder dood)

Waarom moest ik aan onze 'crisis' denken toen ik Ali B voorbij zag toeren? Wel, omdat die jongens die hij onder zijn hoede neemt, me herinneren aan wat wij verloren lijken te zijn.

Toen ik klein was, hadden we bij ons om de hoek een struik staan met witte bolletjes. Ik was daar verrukt van. Zo’n bolletje hoefde ik maar heel licht aan te raken – met de top van mijn pink – en ‘plop!’ het spatte open! Wat een onrustige kracht, wat een ongeduld. Mijn verwonderde kinderbrein bedacht daar verhalen omheen, je wilt niet weten! Kent iemand die bessen? Als ik kinderen heb, zoek ik direct zo’n struik in de buurt.

Ali B brengt twee totaal verschillende mensen bij elkaar. Hij laat ze niet praten maar muziek maken. Geen gelul, maar gewoon over gevoelens, kwetsbaarheid, elkaar respecteren en dat soort dingen. En er gebeuren meteen kleine wondertjes. Heerlijk. ik moet dan altijd aan die besjes denken. ‘Plop!’ en het lekt lente! Maar er is meer. Het zijn jongens van de straat. Ze hebben rotte dingen geflikt en vaak komen zij of hun ouders ergens anders vandaan dan uit Nederland. U weet wel, die Untermenschen, waarvan wij stiekem vinden dat ze onze samenleving gevaarlijk en zwak maken en waar we die ster voor hebben; ‘Ich bin ein ‘Allochtoon’ (welke Nazi heeft dat woord trouwens uitgevonden en welke zwakbegaafden blijven dat nou nog steeds gebruiken?). Het is de groep die wij ooit ontzegden medeburgers te zijn en nu verwijten dat ze zich niet als zodanig gedragen. Ali B plukt de nazaten hiervan uit een studio, waar deze zojuist voor het eerst, met hun ballen, hun kloten en hun veel te grote kwetsbare hart over hun verrotte jeugd staan te dichten (en jezus, wat doen ze dat mooi!). Ze zijn net uit de Goot van Nederland gestapt, waar hun ouders en grootouders decennia lang door Links en Rechts in zijn gemept.

Niet zo lang geleden was een jonge, energieke man op tv. Hij sprak over een hele andere groep; de groep die het 'wèl' goed doet; de door ons genegeerde ‘Succesvolle Donkere Nederlander’. Even voor de duidelijkheid: bij ‘donker’ heb ik het over Moslims, 'Mediterranen', Afrikanen en ons hele Koloniale Verleden erbij.  Gewoon alles tussen couscous en een gebakken banaan. En die groep is groot! Hij hield een heel betoog, maar ik plaats het even in een beeld. De Succesvolle Donkere Nederlander is een Grote Boom. Aan de ene kant staan Wilders en zijn zwak-volgers te trappen en aan de andere kant staat links te janken met wollen dekentjes: ‘koud, groot boompje’. Ondertussen staat die boom in de negentiger jaren en daarna als een idioot te groeien en te bloeien, neemt sappen uit de aarde, verspreidt zuurstof, geeft heerlijke vruchten af.. kortom: hij is succesvol. Hij staat volop in de lente, met kracht, élan en engagement. En wij merken het gewoon niet op, want, ‘ze’ hebben een hoofddoek, dwepen met allah, met voodoo en familieclans, dus dat is ‘allochtoon’.

Maar het is toch echt gewoon een Nederlander, die volledig in onze samenleving functioneert en in alle lagen van het economische, politieke en culturele leven opereert als ieder ander. Al jáááren. Hij wordt wel zorgvuldig uit de media gehouden natuurlijk, want hij lijkt niet op de rotte appel waar we graag bang voor worden gemaakt, maar hij is een realiteit en houdt ons een spiegel voor.

Aldus hun officieuze woordvoerder.

Maar goed, Ali B richt zich op zijn broertjes en zusjes die niet zo succesvol zijn. Maar.. Ali geeft geen voorlichting, wollen dekentjes, vertelt niet over allerlei vage mannen-normen en vrouwen-waarden en checkt geen handbagage. Ali maakt gewoon… muziek. En dan gebeurt het hè, net als die bes; ‘plop!’ en ze openen zich om hun onrustige, eerlijke en gepassioneerde sound uit te storten en à la minute nieuwe vormen te creëren. Bijna geil, zoals zo’n plantje op National Geographic in versnelde modus; ‘tril, tril, tril… Bloem!’.

Dat zou zo maar een boom kunnen worden mensen, stel je voor!

En dan hebben we het alleen nog maar over één programma; dat van Ali B. Moet je je voorstellen als we er echt werk van gingen maken! Maar nee, wij spelen crisisje en terwijl wij janken bij de bouwval van ons zelf bedachte snoepgoed, hebben we niet door dat het niet over vormen, maar over intenties gaat; het huis staat op instorten, maar er ligt een nieuw fundament. Een fundament dat we zo meteen, tussen het stof en de afgekraakte planken, wel mòeten zien. Het is donker hardhout en ijzersterk. Het is onze multiculturele samenleving, met onze medebroeders die bruisen van engagement, die soms ontsporen, die vermengen, die ons soms verwarren, maar ook integreren. Ze bouwen onder ons gejank gewoon door, zoals onze ouders en grootouders in de jaren vijftig. Ze zijn gefocussed en opgewekt omdat ze alle levenskrachten om te groeien zelf hebben aangeboord. Ze zijn niet verwend, want het kan alleen maar beter. Zij zijn het fundament dat niet door ons hoeft te worden uitgenodigd te integreren. Wij worden uitgenodigd door hen om te ‘her-integreren’. En we zouden het moeten weten, want we doen het al eeuwen. Check je geschiedenis. Daar is de Nederlander groot in: herintegreren. Dat is namelijk de basis van die tolerantie van ons.

Herintegreren. Dat betekent; naar elkaars muziek luisteren - echt luisteren - niet naar de buitenkant kijken, maar gedeelde emoties erkennen en elkaar liefdevol coveren. Laten zijn wie je bent… dat soort cliché’s

Ali B, man, wat ben je een authentieke gast en ga vooral zo door!

Laat al die zenuwlijerende NS-kankeraartjes maar verder rollebollen in hun twee minuten te late treintjes. Laat Pauw en Witteman maar verder inkop-interviewen en de politieke gasten van Matthijs fastfood-babbelen, tot genoeg mensen doorhebben dat ze voor altijd en voorgoed naar gesprekstechnieken kijken. Laat de media maar verder zijn rol als Joker van de Koning spelen, zodat de grote meute zijn boosheid ongevaarlijk ejaculeert in de huiskamer en te bevredigd is voor zelfstandig overwegen en engagement in de arena.

In Tibet, hoog in de besneeuwde bergen zegt een leerling monnik tegen zijn meester: ‘Meester, zit Nederland zo diep in een crisis, dat ze ons Himalaya-zout moeten importeren, om te kunnen eten? Wat erg’. De meester kijkt zijn leerling glimlachend aan en spreekt: ‘Alle verwarring zit alleen maar in het hoofd. Er bestaat helemaal geen crisis’