Ik heb Giean ontmoet.

Een paar weken geleden had ik weer eens zo’n onrustig gevoel; Amerika.. Nederland.. Amerika.. (ik ben een stationaire immigrant) En omdat ik niets te doen had die dag schreef ik me in op een internationale datingsite, om te kijken of er een leuke Amerikaanse bruid te scoren was.

Uhuh.. zwak moment.

Maar het werd sowieso niks.

Amerikaanse vrouwen my ass. Ze hebben een profiel met een of andere voorgeprogrammeerde copy/paste tekst, waarin – ondersteund door could-be-porno-pic’s – staat dat ze God vrezen, de keuken schoonmaken, mij onvoorwaardelijk steunen en veel nageslacht willen werpen. Nog een foto met de benen wijd: ‘toe aan een volwassen relatie, wederzijds begrip, bruggen, serieus genomen worden..’

…..

Of ze blijken opeens ‘voor even’ in Afrika te werken als verpleegster. Meestal voor een wereldwijd befaamde NGO, waar ik nog nooit van heb gehoord. Blijken dan op navraag opeens overal en nergens in de USA te wonen en op mijn selling point: ‘ik zit nu in mijn hotel in LA jou te mailen’ antwoordt er eentje  dat ze ‘maar zevenhonderd euro nodig heeft om een ticket naar LA te kopen’, want: ’me you think is so hotty, me come to you now..’

Oftewel: oma zit vanuit een of andere bamboehut haar maandlasten plus dochter te dekken.

En dan heb ik het niet eens over de minste datingsite..

Anyway: wat gebeurt mij in deze internationale verwarring. Ik zie een vrolijk gezicht bij diegenen die ‘online’ staan. Ik klik en wordt nog vrolijker van haar foto’s. Ik lees haar profiel: ‘niet bang voor God…zoek het zelf uit in de keuken… en kids? nou, nog even niet, he, eerst babbelen..’

Buiten breekt de zon door en ik mail haar.

Ik doe mijn ‘gaan-wij-het-samen-redden-qua-humor’ check: ik tackel haar verbaal - vrolijk doch respectvol - en verdomd, ik wordt met vol mortiervuur terug geplaatst en zo gaat ‘t nog wel even door die week.

Ik vind haar leuk.

Een paar weken later vlieg ik naar Manila (ik werk voor de Blauwe Zwaan). Ja, ze is Filipijns. En dan niet het Angelina-lippen/Pamela-tieten type, dat, bij gebrek aan nog dunnere naaldhakken, net niet omvalt als je blaast.

Nee, in adembenemend zwart, simpele oorbel, zero make-up, wandelt ze een meter zestig vier en twintig jaar mijn leven binnen. De ober in mij laat een mes vallen. Een hand, een geur, een blos en onze avond is zo maar geboren.

Ze studeert voor verpleegkundige, is een grote fan van de nationale held Rizal – ik moet dat boek over hem eens lezen! Verder is zij geinteresseerd in literatuur, wetenschap, kunst, wandelen, reizen, filosoferen en ongetwijfeld nog een heleboel dingen meer.

Terwijl wij langs de best wel leuke bar’s in het uitgaanscentrum van Manila wandelen en onderdeel zijn van een colonne aan westerse mannen – meestal op leeftijd en dik – die met een Filipijnse vrouw - meestal erg jong – paraderen, zijn wij verwikkeld in een verhit debat over het verschil tussen ‘awareness’ en ‘concienceness’ (want dat is natuurlijk ook belangrijk om te weten) ‘Btw, je moet ook eens dat mooie gedicht van Frost lezen..’

Bij mijn vraag of ze misschien autistisch is, schiet de misplaatste ironie zo aandoenlijk aan haar voorbij, dat ik meteen mijn bek houd en voor de eerste keer die avond aan seks denk.

Voor Giean, die nooit met een westerse man heeft gedate, is deze situatie toch heel normaal; ze leeft in een wereld die voornamelijk uit vraagtekens bestaat. En dit nieuwe fenomeen – ik dus – past prima in het groeiende lijstje van te onderzoeken zaken in haar hoofd. Op z’n aziatisch vraagt ze niet veel, maar luistert wel heel aandachtig en gretig als ik iets vertel. Daarbij word ik veelvuldig en op onlogische momenten onderbroken met ‘..and then?’ Deze subtiele contradictie is nog daar aan toe, maar leuk wordt t wanneer ik mijn verhaal al heb afgerond en zij, volledig serieus, gewoon doorgaat..

‘..and then?’

Slaat dus nergens op, maar ik schiet elke keer in de lach en krijg dan een wantrouwige frons, waardoor ik nog harder moet..

Enzovoort..

We hebben zo’n avond van dat t opeens nacht is, terwijl je toch echt net je eten op had..?

Aan boord terug naar Nederland vraagt mijn purser of ik space-cake heb gebruikt..

Thuis slaap ik onrustig en de volgende dag besef ik dat ik negen dagen vrij ben en een retourtje naar Manila voor mij, als lid van de Blauwe Familie, net iets meer dan tweehonderd euro kost.

Das twee avonden goed doordrinken in de Jordaan..

De volgende dag vlieg ik naar Manila..

Ik heb zoiets nog nooit gedaan..

Afijn, wat moet ik zeggen.

Na een heerlijke week, die ik uit privacy-redenen maar oversla, zit ik in de taxi naar de airport terug en kijk ik naar de lichtjes op het water langs de Roxas boulevard, een plek waar ik nu al herinneringen heb liggen. Ik bedenk hoe gek ‘t leven kan lopen;

zo kijk ik, tijdens een zwak moment in mijn datingbestaan, tegen een paar ontzettend guitige ogen aan en een paar weken later lig ik met deze filosofische, literaire, historisch geobsserdeerde hittegolf, naakt en bezweet in een hotel in Manila naar ‘Love Actually’ te kijken.

Zij huilt. Ik straal.

(ik ben nog niet toe aan andersom, maar who knows, ik heb binnenkort een maand vakantie..)