De grootste cliché van Azie

Voor mensen die van vooroordelen houden – omdat ze zo lekker bekken en geen hond je controleert – voor die mensen zijn de Filipijnen luilekkerland: bedenk er een en verdomd, het klopt.

Manila is inderdaad die grote metropool, hoofdstad van een derde wereldland; een onoverzichtelijk, onrustig, bevlekt beest, dat kampt met een vuile seks-industrie, die zich niet beperkt tot boven de achtien jaar. Als ik op straat loop en een hoertje van in de twintig mij geil aankijkt, kan ik dat nog hebben, maar als diezelfde blik van een naakt jongetje van vijf komt, ben ik ‘m gepeerd.

En dat is wat je hier kan overkomen. Mij overkwam het. Het probleem is er, maar wordt niet onderkend. Dat heeft culturele redenen, die ik hier nu onvermeld laat.

Voorlopig ben ik als westerse man van eenenveertig, met mijn romantische kop tegen een Filipijnse vrouw van vierentwintig aangelopen en krijg ik ongewild met een ander, maar even dwingend aspect van de Filipijnse liefdes-cultuur te maken. Het is de grootste cliché van Azie en heeft zijn legale smoel in Greenbelt 3.

Greenbelt 3.. de veilige, door security afgebakende westerse envlave in Markati – zeg maar downtown Manila. Een plaats waar westerlingen en Filipijnen shoppen, eten en naar de bioscoop gaan. Een oase van wandelpaadjes door lekker groen, met hier een Zara, daar een Louis Vuitton. Er zit - natuurlijk! -  een Starbucks, de internationale diabetes-verspreider, maar gelukkig ook ‘Coffee Beans & Tea Leafs’, waar ik dit stukje schrijf. (Even voor als je ooit naar Azie of de VS op vakantie gaat: Starbucks is goot-water, verkocht als warme melk met chemicalien, Coffee Beans is koffie). Greenbelt 3 is op een Amerikaanse manier toch heel lokaal en ik moet zeggen: dat hebben ze echt leuk gedaan!

Het is hier, dat Giean en ik hebben afgesproken voor onze eerste date.

We wandelen over een heerlijke, slechts aanleiding zijnde wandelpromenade, verwikkeld in de vraag waarin ‘awareness’ zich nou onderscheidt van ‘concienceness’, een onderwerp dat ons beiden geloof ik al meteen de zekerheid geeft, dat het niet bij deze ene date zal blijven, want al tijdens ‘t gesprek komt haar hand verdwalen.. de passie heeft een brandstofbron gevonden.

Maar goed, terwijl Giean babbelt en weer eens een volgende moeilijke wending neem, verstrikt raakt en bij gebrek aan eigen inzet, met een ‘and then?’ van mijn verwacht dat ík dan maar een of ander eigen onderwerp – maakt niet uit wat – afmaak (dit is echt ordinair afschuiven, zeg).. ben ik met iets heel anders bezig.

Ik schaam me vreselijk.

Al de hele avond ben ik onderdeel van dat eerder genoemde ‘grootste cliché van Azie’. En dat cliché loopt hier in allerlei vormen en gedaanten rond, als een soort legaal virus; de oudere westerse man, die een Filipijnse schone date. Ik praat dus over dikke mannen van in de zestig, met een wolkje van minus twintig. Ik praat ook niet over slechts een paar mannen, maar over hele colonnes.. En alhoewel ‘slechts’ eenenveertig en ‘al’ vierentwintig (een bejaarde leeftijd hier) vallen we gewoon niet op! Maar worden wel bekeken..

Dus…

Maar.. ik ben hier niet voor een Filipijnse vrouw, ik ben hier voor Giean. Voor de vrouw, die mij binnen een half uur intelectueel tackelt en gek maakt met haar beautiful mind. Maar leg dat godverdomme maar eens uit hier. Ik ga op alle levels totaal door mijn hoeven voor die griet en de blikken om mij heen vertalen dat met ‘oportunistische neuk-toerist’.

En ja, ik begrijp ze zo goed. Ik weet echt niet meer waar ik moet kijken.

De grootste cliché van azie..

Kan iemand daar een verklaring voor geven? Of moet je daar vreselijk objectief voor kunnen analyseren enzo. Nou, ik niet hoor. Ik ben cabin-attendant en heb een heerlijk ongenuanceerde mening over de stoute-jongetjes-kermis, die wij dagelijks naar Manila vervoeren.

Maar.. je hebt categoriën. En die hebben qua intentie niets met elkaar te maken, laat ik daar duidelijk over zijn!

Laten we dus bij de onderkant beginnen, dan hebben we dat alvast gehad. Want ‘t stinkt daar naar kots en stront tegelijk. Sorry.

De onderkant is een groep mannen – ik weet niet uit welke goot ze getrokken zijn – die naar Manila komen om kinderen en jonge meisjes – sorry pedo’s, dat is gewoon hetzelfde hoor! – te neuken. Ze zijn lelijk, hebben een bierbuik en van die drankzuchtige, roze gezichten met zo’n waterige uitdrukking. Dat je denkt: neem een jaar vrij, een goeie therapeut en ga huilen. Ga alsjeblieft lang huilen. Ze slenteren de hele dag rond en ‘s avonds hangen ze ‘m in een of ander veel te klein spleetje en raggen net zo lang tot ze de pijn niet meer voelen. Ik ben geen psycholoog en heb geen flauw idee waarom ze dit doen. Maar mijn wildest guess is dat ze vroeger zijn misbruikt. Ik zeg maar wat: nooit iets mee gedaan, nooit volwassen geworden, altijd vrijgezel, niks gedurft en op een ‘goeie’ dag luilekkerland ontdekken; lekker ver weg en alles is likbaar.

Laten we snel verder gaan (eigenlijk hoort deze criminaliteit niet thuis in het lijstje met verder redelijk functionerende mannen).

Er lopen ook mannen rond die meisjes daten die op zoek zijn naar een rijke man voor een huwelijk. De bink biedt zichzelf aan en na twee weken zich helemaal blauw te hebben geneukt, peert ie ‘m weer snel, het meisje achter latend met de disgrace – en geloof me, je maagdelijkheid verliezen voor je huwelijk hier, is voor sommigen niet mis. Zolang deze loosers geen kleine meisjes penetreren kan ik ze nog wel de weg wijzen, maar ik geef ze geen hand. Zoiets.

Verder..

De grootste groep denk ik. De mannen die om diverse redenen serieus op zoek zijn naar een Filipijnse vrouw. Een groep mannen die niet specifiek gekenmerkt worden door een lelijk uiterlijk of bierbuiken enzo (alhoewel ‘t er vreemd genoeg toch altijd weer op uitkomt). Nee, gewoon mannen die bij hun eerste vrouw geen ruk te zeggen hadden, altijd onder het tapijt vlogen en blij zijn om nu de Aziatische tegenhanger van de ja-knikker te huwen. Dat doet ze dus de hele dag, dat meisje.. glimlachend.. en ze gaat in bed gewoon door in dat tempo, zal ik maar zeggen. Die mannen voelen zich god op aarde, komen samen op internetforums en hebben het over ‘mijn aziaatje’..

....

(ja, ik moest ‘t ook even hard op uitspreken)

Maar ja, die meisjes zijn uit de misère, kunnen kleren kopen, kinderen krijgen.. En die mannen mogen hun nooit volgroeide kindertijd uitstellen tot ze dood zijn. Ik denk dat beide partijen echt gelukkig zijn en mijn ironie is wellicht niet gerechtvaardigd.

En dan nog..

De mannen die om diverse redenen getriggerd zijn door het exotische, het buitenlandse; globalisten, expats, wereldgenieters, onaangepasten, etc.. De vrouwen die zij daten komen vaak uit een hogere klasse, gaan niet voor geld en hebben brains. Sowieso schijnen Filipijnse vrouwen het gemiddeld erg goed te doen qua intelectueel en zelfstandigheid. Onderzoek wijst uit dat deze vrouwen juist op oudere, westerse mannen vallen omdat deze niet - zoals de gemiddelde Filipijnse man - per se de hele dag drinken en gokken, of met culturele toestemming er een legale minares op na houden en - anders dan jongere minaars - ondernemender leven en meer ervaring hebben; eigenlijk gewoon meer in balans zijn. En die balans hebben deze vrouwen weer nodig, omdat voor hen familie stiekum bovenaan de lijst staat. Ze bloeien dus op met een stabiel familieleven en dat gaat blijkbaar niet met een hormonale fragmentatiebom van vijfentwintig.

Dit klinkt als opportunisme en niet als echte liefde, maar over die schijnbare tegenstelling valt wellicht ook een stukje te schrijven..

Tja, en dan heb je nog die enkele internationale toevalstreffers, zoals ik.. ik heb geen flauw idee bij welke categorie ik hoor. Nou is die hele lijst met labels natuurlijk een licht-agressieve consequentie van mijn schaamte en verre van objectief. Giean en ik verlangen gewoon naar elkaars gezelschap, aandacht, humor en passie. Misschien hoor ik bij de laatste groep mannen,..die van die 'ervaring’ en ‘balans’ (ik hoor nu echt een meter proest op de grond vallen bij mijn vrienden).. nou ja, wellicht omdat ik ondanks mijn infantiele neigingen op z’n best een voorlopige balans gevonden heb in mijn zelfbeeld na jaren zwoegen..(wat een cryptisch gelul).

Nee, ik loop gewoon met een heerlijke vrouw vraagtekens te onderzoeken in de straten van Manila en kijk na weer een pittige discussie, die of ik, of zij aangezwengeld heeft, maar eens in haar ogen. Ik zie ondanks haar petite figuurtje en haar Aziatische gegiechel geen obedient slaafs Aziaatje, maar een sterke vrouw, met wie ik, naar vermoed, nog wel eens een fikse woordewisseling krijg.

In plaats van door te labelen tot ik gek word, moet ik maar eens gewoon gaan beginnen in te zien, dat ‘t zover is;

eerste hobbel genomen..volgende ronde!